Toch weer mee met de Oasis-hype

Bart's Flavor of the Month #44

Oct 01, 2024

Er was werkelijk geen ontkomen aan. Vlak voor de deadline van de vorige nieuwsbrief kwam het grote nieuws voor de volgers van de Britse popmuziek: OASIS komt weer bij elkaar. Of beter: Liam en Noel hebben hun jarenlange ruzie bijgelegd. Wat volgde was zelfs in het hype-gevoelige Engeland (en ver daarbuiten) een ongekende periode. De hele septembermaand stond mijn tijdlijn bol van de broertjes Gallagher. Over hoe ze het hebben bijgelegd, welke bandleden zouden terugkeren in de band, het fiasco van de kaartverkoop van de Britse concerten, hoeveel ze verdienen door ‘dynamic pricing’ van de concertkaarten. Het hield maar niet op. Daarbovenop kwamen ook nog alle - veelal hilarische - anekdotes die de broertjes vaak zelf opdissen en nu een tweede leven krijgen. De ruzies, de grappige verhalen over , alcohol en drugs, hoe ze terugkijken op hun begin- en hoogtijdagen. En dan nog de vele memes. Het ging - en gaat - maar door. En ik moet eerlijk zeggen: ik zat ook weer te smullen. Voor ik het wist zat ik weer in de hype die Oasis losmaakte in de turbulente jaren 1994-1997. Wat je ook van deze ‘working class’ broers vindt, ze weten als geen ander hoe ze popmuziek een extra dimensie moeten geven. Het is wat collega-nieuwsbriefmaker Niels Aalberts in de Machine-podcast over Oasis zegt: bij Britse popmuziek gaat het om een jeugdbeweging met mode en design en Oasis blies destijds deze scene nieuw leven in. Op geheel wijze namen Liam en Noel op hun eigen, verbazingwekkend eerlijke manier de muziekpers over en regen de headlines aan elkaar. Behalve dat hun eerste twee platen echt heel goed waren, was hun relatie met de pers ook een verademing en een vloek (letterlijk). Straatschoffies uit Manchester die er openlijk voor uitkwamen dat ze rijk wilden worden met hun muziek, hielden van drank en drugs, alle privésores op straat gooiden en geen blad voor de mond namen. Zeker ook niet naar andere groepen (hallo Blur!). Die band is na 15 jaar ruziemaken en geruchten ontzenuwen weer bij elkaar en ze creëren weer een ouderwetse hype zoals in de topdagen van tijdschriften als de NME en de Melody Maker.

Jullie weten inmiddels wel hoe ik over reünies denk. In Flavor #40 heb ik uiteen gezet dat de meeste herenigingen niet aan mij besteed zijn. Hetzelfde geldt ook voor Oasis. Ik behoorde niet tot die miljoenen mensen die in een enorme online wachtrij belandde om de mannen nog een keer live te zien. Ik heb mijn portie Oasis in de nineties gehad en dat volstaat wel. Tuurlijk staan de albums en de betere singles bij mij in de kast. Maar eigenlijk vond ik al snel bands als BLUR en PULP leuker. HOe grappig de broers ook konden zijn, dat werd naar een tijd wel een maniertje. En ik vond het grappig om terug te lezen hoe ik destijds hun Nederlandse concerten in Utrecht - legendarisch om de verkeerde redenen - en hier in Den Bosch heb beleefd. Maar ik realiseerde me ook weer dat Oasis ook heel veel hype en weinig substantie was en dat ze live ook behoorlijk slecht kunnen zijn. Op hun best zijn ze een statische en prettig arrogante rockband met een lekker snerende zanger in een parka met een trits meezingers van heb ik jou daar. Dan is het alsof je in een voetbalstadion staat en dat is niet persé mijn ideale live beleving. Op hun slechtst zijn Liam en Noel verwende miljonairs die inwisselbare songs met domme teksten op een ongeïnspireerde manier staan uit te melken. En bovendien een bepaalde cultuur uitdragen die ik bepaald niet steun. Ik hoop oprecht dat al die mensen die nu kaartjes voor de Britse concerten hebben bemachtigd de eerste versie van Oasis krijgen te zien. Die uit volle borst kunnen meezingen met de ‘anthems’ waarmee ze 30 jaar geleden furore maakten. Ik hoop ook dat de mannen ook nu eerlijk zijn over hun motieven om hun ruzie bij te leggen. En dat de ‘swagger’ van Liam nog steeds werkt in combinatie met zijn grappige oudere broer. Want het is voor bandminnende liefhebbers zoals ik ook weer goed om te zien dat een gitaarband uit Manchester even het wereldnieuws en mijn tijdlijn beheerst. Dat mag ook weer eens een keer. En iedereen die de adem inhoudt om te zien hoe lang ze het samen volhouden. Die ruzies van destijds zijn echt niet gespeeld. Maar het wordt in de zomer van 2025 sowieso ‘fooking biblical’ om met Liam te spreken. D’yer know wha I mean?

STAND VAN ZAKEN

mijn favoriete nieuwe song van deze maand: Picture van NAGASAKI SWIM
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: EEFJE VISSER met Heimwee
mijn nieuwkomer van de maand: CLOUD CAFE
mijn volgende concert: TINDERSTICKS in Eindhoven
de beste elektronische track uit de playlist: Fast Forward van FLOATING POINTS uit 2024
de lekkerste hiphopsong uit de playlist (met de beste muziekvideo): Wie Is Ut van DUVELDUVEL uit 2008
de song waar ik elke keer weer euforisch van wordt uit de playlist: Jump In The Pool van FRIENDLY FIRES uit 2008
de (her)ontdekte artiest van deze maand: THE THE doordat ik ze deze maand toch nog live kon zien en die oude liedjes nog altijd geweldig zijn.

FLAVOR OF THE MONTH #51

Eén van de onhandige dingen aan Spotify is de beperkte informatie per nummer. Zeker in een playlist als deze kun je moeilijk uitmaken wanneer al die tracks gemaakt zijn. Je moet daarvoor echt diep graven, als de trackinformatie al klopt. Voor de meesten is dat geen issue, maar soms is het echt moeilijk te onderscheiden in welke tijd bepaalde muziek gemaakt is. Ik vind dat best belangrijk aan een nummer. Neem nou de playlist van de maand. Dat fraaie nummer van ANNIE CLARK had ook uit dit jaar kunnen komen, ze klinkt best als het zusje van KAE TEMPEST. Maar Sleeper In Metropolis komt dus uit 1983. Of Alone van THE CURE. Klinkt vrij tijdloos (en ouderwets neerslachtig). Toch is dit het eerste nieuwe nummer sinds 16 jaar en dus helemaal 2024. Zo staan er wel meer songs in de lijst waar je - zonder voorkennis en zuiver op de muziek - moeilijk kunt bepalen uit welk jaar ze komen. Ik vind tijdloosheid wel een aantrekkelijk aspect aan popmuziek. Zo’n nummer als - hoe toepasselijk - The Time Is Now van MOLOKO of Tijd Genoeg van DOE MAAR. Liedjes waarbij de tijd even stil staat.

GECOMPILEERD VOOR U

Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.

Tijdens de jaarlijkse POPRONDE-toer kun je jonge Nederlandse artiesten op bijzondere locaties in jouw stad ontdekken. Voor niets! De bijbehorende playlist is alvast veelbelovend.
Een beetje toevallig verzeilde ik deze maand in de wereld van de jaren 80-12 INCH remixes. Voor als je zin hebt om eens goed te dansen.

Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2024 (klik hier voor de tracks van 2024-playlist) en de betere pas verschenen albums en ep’s (klik hier voor de albums van 2024-playlist) van het moment op Spotify. Abonneer je om elk weekend alle updates te krijgen.

BEELD & GELUID

In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warm aanbevolen kijk- en/of luistertips.

Ik kende muziekkenner RICK BEATO tot voor kort niet. Maar zijn YouTube-video’s zijn knap gemaakt en zijn inzichten zijn verhelderend. Zoals deze over waarom bands uit de popmuziek aan het verdwijnen zijn.
Op Instagram is ene Jula alias SOUNDWAVESOFFWAX op haar kanaal een bijzondere reeks gestart. Ze heeft van haar overleden vader een enorme platenkast geërfd die ze nu aan het ontdekken is. Een voor een en elke keer weer bijzonder.
Mijn tv-serie van de maand was WE ARE LADY PARTS. Een ontroerende, grappige en sterke mini-serie over een belevenissen van een punkband met jonge Britse moslima’s.
SLOWDIVE moet je een keer live hebben gezien. Dat kan nu ook op ARTE Concert die een recente liveshow vastlegden.

UIT DE KAST

Wat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De cd Siamese Dream van SMASHING PUMPKINS uit 1993.

Wat? Ken je de SMASHING PUMPKINS niet? Ik was enigszins verwonderd toen ik dat vaststelde bij een mede-festivalganger. In de jaren 90 kon je niet om deze band heen. Jaren later is de band verworden tot een parodie op zichzelf en kan het voorkomen dat de band niet langskomt in je muzikale bubbel. Gelukkig staan hun eerste platen nog steeds fier overeind. En zijn ze nog altijd de moeite waard om uit de kast te halen om iemand die ze nog niet kent te overtuigen om mee te gaan in mijn enthousiasme voor de band. Dat was eerlijk gezegd ver weggezakt door de strapatsen van Billy Corgan van de laatste jaren. Dat was in een klap voorbij, toen ik Siamese Dream na jaren weer eens opzette. Ik voelde meteen weer de impact die de plaat destijds op mij maakte. Na het overweldigende intro van opener Cherub Rock was ik alle vreselijke albums van de laatste jaren vergeten en beleefde ik de tweede van de Pumpkins weer als die eerste keer. Zelden is een gitaarband met zoveel brute kracht - met dank aan de gitaareffecten- en pedalen - met de deur in huis gevallen. De gitaren en drums op Siamese Dream knallen uit de speakers, met dank aan Nevermind-producer Butch Vig. Wat volgt is een staaltje nineties-gitaarrock op zijn best. Smashing Pumpkins floreerde hier met hun quiet/loud-aanpak die we van PIXIES en NIRVANA kennen, de psychedelische uitstapjes die voor een aangename balans tegenover de keiharde passages vormen, de liefde voor classic (hard) rock en zelfs de geknepen zang van frontman Billy Corgan die als geen ander ‘teen angst’ vertolkt. Maar vooral: die gitaarsound gekoppeld aan het drumwerk van Jimmy Chamberlin die de luisteraar meermaals wegblaast. Natuurlijk zijn het gevoelige Today en Disarm prachtig, maar de prijsnummers van de plaat zijn nog altijd Quiet, Mayonaise en vooral Geek U.S.A. die je in al hun lompe stootkracht doen mee drummen en doen wensen dat je een pedal board voor je neus hebt waar je vol op kunt trappen bij de volgende passage met dubbeldikke vervormde gitaren. Een onbetwiste klassieker uit het genre. En een perfecte plaat om je kennismaking met de Pumpkins te starten. Als het hier niet klikt, is dit geen band voor jou.

Share Bart’s Flavor of the Month

DE POPVERSLAG ARCHIEVEN

In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee tweets uit het archief in een nieuwe context van de afgelopen maand.

Meer recensies uit mijn archief via mijn ~~Twitter~~/X-profiel.

LEESLIJST

Tot slot, enkele lezenswaardige verhalen uit de (geschreven) media die ik van harte aanbeveel.

De Nederlandse band van het moment is natuurlijk TRAMHAUS uit Rotterdam. Ze hebben eindelijk hun debuut uit en 3voor12 interviewde ze.
Ik ben een sucker voor dit soort lijstjes. Bij The Quietus vroegen ze JON HOPKINS naar zijn favoriete muziek en hij kwam met een heerlijk obscuur lijstje.
De comeback van de maand komt op naam van de bijna vergeten rapper LL COOL J. De veteraan komt bij The Guardian aan het woord over zijn leven als hiphop-ster.
Die andere hiphop-ster SEAN ‘DIDDY’ COMBS is eindelijk aan de beurt. De hiphop-mogul lijkt definitief van zijn voetstuk te vallen na aantijgingen van talloze (misbruikte) vrouwen. De NRC zet alles nog even op een rij.
De mooiste plaat van de maand komt van EEFJE DE VISSER. Haar interview bij Humo mag er ook zijn, inclusief opvallende headline boven het verhaal.

Applaus, je hebt de Flavor of the Month #44 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.

Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out

Bart’s Flavor of the Month