De schoonheid en de troost van het loodzware nieuwe album van The Cure
Bart's Flavor of the Month #46
Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand november. Deze nieuwsbrief valt elke 1e van de maand in je mailbox. Abonneer je via onderstaande knop.
Op de dag dat mijn vorige nieuwsbrief uitkwam, deelde THE CURE ook hun nieuwe, 14e studio-album. Daags na Halloween, dat was bewust zo gepland. Er werd onder de vele die hard-Cure-fans al jaren gespeculeerd over Songs Of A Lost World. Het vorige album was alweer 16 jaar geleden en de laatste jaren was Robert Smith met zijn band volop aan het toeren. Ik was erbij toen The Cure Amsterdam in 2022 aandeed voor hun Shows Of A Lost World waar ze al vijf songs van hun nieuwe plaat speelden. Gezien mijn muzikale voorkeuren was het vreemd dat ik toen pas Robert Smith c.s. voor het eerst live zag. Het zegt wellicht iets over mijn verhouding tot de band. Het duurde lang voordat ze mij volledig overtuigden. Ik weet eigenlijk niet goed waarom. Ik kende veel van hun songs, ik groeide met ze op. Met name het donkere werk - albums als Faith of Pornography - sprak me aan, de meer lichtvoetige singles kon ik vaak niet rijmen met die platen. En dan was er natuurlijk het imago van de doomy goths waar ik me niet in herkende. Zo ontstond een ambivalente relatie van The Cure: soms klikte het, meestal was er onverschilligheid. Tot ik in 2019 bij toeval hun Pinkpop-show op tv zag en het kwartje opeens wel viel. Opeens raakten zowel de zwaardere als de lichtere kant van Smith me. Songs als Primary en From the Edge of the Deep Green Sea werkten prachtig samen met Pictures of You en Why Can’t I Be You. Met Friday I’m In Love zal het overigens wel nooit goed komen. Maar eindelijk was daar na al die jaren die klik.
Fast forward naar november 2024. Een paar jaar na mijn overweldigende eerste liveshow ziet eindelijk dat 14e studio-album het daglicht. Hoewel daglicht? Alles aan Songs Of A Lost World voelt zwaar, donker en emotioneel. De songs vol trage gitaren en synth-tapijten bezwijken soms hun eigen gewicht en thematisch is dit een plaat over rouw, verlies en sterfelijkheid. Robert Smith (65) vertaalde zijn recente ervaringen met verlies en sterfelijkheid in de songs. Misschien is dit daarom wel zijn meest persoonlijke plaat. Er is weinig licht te bespeuren in de statige songs. Niet voor niets verklaarde Smith: “It’s the doomiest thing we’ve ever done.” Het past wel bij deze tijden. Ook is de muzikale erfenis van The Cure actueler dan ooit en gelden ze als inspiratiebron voor een nieuwe generatie bands en fans. Dit album voelt in alles als een eenheid: de thematiek, de loodzware songs die opgebouwd worden als kathedralen en Smith die diep in zijn eigen leed duikt. Hij draait er niet omheen en dat is te prijzen. Zeker omdat hij bij elke song overtuigt. Hij omarmt zijn zwaarmoedigheid en zet ze om in droevige, bijna ijzige songs als I Can Never Say Goodbye (over zijn overleden broer) en het sombere epische Endsong. Geen makkelijke kost maar de schoonheid van de muziek biedt hier vooral troost. Ik heb oneindig veel respect voor artiesten die zulke persoonlijke ervaringen kunnen omzetten in intens mooie muziek. En ik ben blij dat het eindelijk is geklikt met deze vleermuizen.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: The Change and The Changing van THE MANDRAKE HANDSHAKE
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: Songs Of A Lost World van THE CURE
mijn nieuwkomer van de maand: HOWRAH
mijn concert van de maand: EEFJE DE VISSER in Utrecht
het meest bluesy nummer uit de playlist: Love That Burns van FLEETWOOD MAC
de comebacksong van de maand: X-Ray Eyes van LCD SOUNDSYSTEM
de song uit de playlist die me door een commercial is opgedrongen: Suffragette City van DAVID BOWIE
de (her)ontdekte artiest van deze maand: JELLYFISH.
FLAVOR OF THE MONTH #53
Elke maand ben ik weer verrast over het vrolijke ratjetoe aan songs dat deze in deze playlist terechtkomt. In deze 53e editie valt mij op dat het Top 2000-gehalte relatief hoog is. Dat heeft te maken met het opdrogen van nieuwe releases, maar blijkbaar vielen mij in november 2024 opvallend veel songs van gevestigde namen op, zoals DAVID BOWIE, FLEETWOOD MAC, PATTI SMITH en 10CC. En voor de allereerste keer ooit, DIRE STRAITS. Daar zit een verhaal achter. Hoewel de naam ooit op mijn middelbare school-boekentas stond gekalkt, is deze band voor mij het symbool van vakmanschap maar ook doodsaaie muziek voor - ja, ik zeg het gewoon - ‘boomers’. Toch staat Brothers In Arms in de playlist en dat komt door de tv-serie The West Wing. Ik kan er niet omheen: ik ben momenteel volledig verslingerd aan deze serie over het Amerikaanse Witte Huis. In de veelgeprezen aflevering Two Cathedrals speelt Brothers In Arms een prominente rol. Zelden was een needle drop in een tv-serie zo krachtig en ontroerend. Het nummer - ooit geschreven als een anti-oorlogslied over de Falklands-oorlog - krijgt in de scène een bijzondere lading. Met dank aan de gitaar en songschrijverschap van Mark Knopfler. Je gaat het nummer eind december weer horen als het weer hoog staat in de lijst der lijsten. Elke volgende keer als ik Brothers In Arms hoor, denk ik voortaan aan die imposante West Wing-scène.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Ik vind het - net als STEELY DAN’s Donald Fagen - een rotterm. Maar stiekem kijk ik toch uit naar de YACHT ROCK-documentaire op HBOMax. In deze playlist vind je alvast de bijbehorende liedjes.
Journalist en kenner Guuz Hoogaerts zet de nieuwste KERSTLIEDJES in de playlist op een rij. Zelfs voor iemand die weinig zoals ik heeft met dit genre zitten er leuke verrassingen tussen.
Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2024 (klik hier voor de tracks van 2024-playlist) en de betere pas verschenen albums en ep’s (klik hier voor de albums van 2024-playlist) van het moment op Spotify. Sla ze op je om elk weekend alle updates te krijgen.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warm aanbevolen kijk- en/of luistertips.
Ik was aangenaam verrast toen bleek dat het concert van PAVEMENT in 013 van 25 jaar geleden gewoon integraal opgenomen is en online staat. Mooie gelegenheid om te checken of mijn recensie van destijds enigszins klopte.
De tijd gaat snel. Al 10 jaar zit het Nijmeegse poppodium DOORNROOSJE op een nieuwe plek en ik ben meer dan ooit een regelmatig terugkerende klant, met name door erg sterke programmering. In deze video wordt teruggekeken op ontwikkelingen sinds hun veelbesproken verhuizing.
Opeens gaat het snel met Australische pubrockers AMYL & THE SNIFFERS. Hun show in Utrecht was volgens de overlevering overweldigend, de nieuwe plaat is tof en dit televisieoptreden - waarbij de presentator probeert de vloekwoorden weg te bleepen - is ronduit hilarisch.
UIT DE KAST
Welke plaat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De LP Steve McQueen van PREFAB SPROUT uit 1985.
Misschien is dit herkenbaar. In het muzikale geheugen dat we volgens mij helemaal wel in meer of minder mate hebben, kun je door een enkele associatie bij een nummer in de jukebox in je brein terechtkomen. En vervolgens weer via die ene song bij een bijna vergeten album in je platenkast uitkomen. Dat overkwam mij recent dus met PREFAB SPROUT. Na een gesprek had ik opeens hun geweldige Appetite uit 1985, de tweede single van het album Steve McQueen, in mijn hoofd. Zo werkt mijn brein blijkbaar. Appetite is een schoolvoorbeeld van een popliedje uit mid-jaren 80 dat inmiddels - volgens Wikipedia - sophisti-pop mag worden genoemd. Gladde productie (met dank aan Thomas Dolby), jazz en soul-invloeden, veel synthesizers en bij Prefab Sprout ook onweerstaanbare melodieën. Denk ook aan The Blue Nile, Style Council of de lste Roxy Music. Niet alleen dit liedje overtuigt, dit hele album staat vol prachtige liedjes over liefde en liefdesverdriet. In de speelse, veelzijdige popliedjes zingt McAloon met zijn uit duizenden herkenbare stem over een vergeten countryzanger (Faron Young), een mislukte liefde (de kleine hit When Love Breaks Down) of een meisje op afstand (Bonny). Eigenlijk is alles aan Steve McQueen - met die geweldige hoes met die Triumph-motor - net iets te zoet, te netjes en te doordacht. Maar wat werkt het goed. Paddy McAloon schreef refreinen die zich in je hoofd nestelen en zelfs jaren later kippenvel bezorgen. Zeker als de tweede stem van Wendy Smith erbij komt. Wat is het heerlijk als je op zo’n toevallige manier weer bij zo’n eighties-klassieker uitkomt.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee tweets uit het archief in een nieuwe context van de afgelopen maand.
Meer recensies uit mijn archief via mijn Twitter/X-profiel en nu ook op BlueSky
LEESLIJST
Tot slot, enkele lezenswaardige verhalen uit de (geschreven) media die ik van harte aanbeveel.
Toeval of niet? Na mijn vorige nieuwsbrief over heavy muziek schreef de door mij bewierookte Peter van der Ploeg over de terugkeer van de grunt, een niet onomstreden zangstijl in de metal. Het leverde dit boeiende stuk in NRC op.
In de Volkskrant verhaalt Els de Grefte over haar ervaring met de overload aan online muzikaal aanbod op SPOTIFY en de terugkeer naar de… iPod. Lees het hele artikel hier.
3voor12 interviewde zanger Maarten van WARHAUS en dat leverde dit gesprek op.
De grote QUINCY JONES is afgelopen maand overleden. OOR schreef deze In Memoriam over de legendarische muzikant/orkestleider/producer/eindbaas.
Een nieuwe, vijfde versie van BAND AID’s Do They Know It’s Christmas Time krijgt veel kritiek, onder andere van ED SHEERAN. The Guardian legt uit wat er aan de hand is.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #46 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out