"But your picture on my wall / It reminds me, that it's not so bad"
Bart's Flavor of the Month #26
Die hard fans, ik heb er bewondering voor. Tot een bepaalde hoogte tenminste. Door dik en dun je idool volgen en steunen, dat moet je maar kunnen. Maar wat als het net ven te ver gaat? Dat en meer in deze Flavor of the Month-nieuwsbrief van april 2023.
FAN OF STAN?
Ook ik had posters op de muren van mijn slaapkamer. Eén van die posters was van PETER GABRIEL. Destijds in de jaren 80 was hij een favoriete artiest van mij. Zijn naam stond ook op mijn boekentas, naast die van onder andere Simple Minds, Marillion en U2. Je kan zeggen dat ik fan was van Peter. Jaren later heb ik ruim 100 euro over voor een concertkaartje van de beste man en koop ik een Brits tijdschrift om een zeldzaam interview met de man te lezen. Maar ben ik nog fan? Niet meer zoals toen, maar ik was in al mijn nuchterheid ook weer niet te vergelijken met die hysterische DOE MAAR-fans die in tranen waren omdat de groep stopte. De reden: toch wel diezelfde fans en hun fanatieke bewondering voor hun favoriete artiesten. Fans maken deel uit van de romantiek van de popmuziek. Zonder fans zijn concerten een doodse bedoening en bestaan er geen sterren. De grootste sterren hebben de meeste fans en volgers. Jonge en oude fans spiegelen zich aan hun voorbeelden, schrijven boze brieven als hun helden onrecht wordt aangedaan, zijn herkenbaar als fan. Het is deel van een identiteit. Ik hoor er niet bij, maar de die hard metalfans zijn natuurlijk een fenomeen met hun patches, spijkerjasjes en haardracht. Idem voor gabbers, goths of hiphop-fans. Ze komen samen bij concerten, vormen samen een gemeenschap met een fanclub of forum, weten alles van hun held, delen samen hun verdriet bij een sterfgeval (van Elvis tot Kurt Cobain) of einde van de groep (van Take That tot One Direction). Er zijn fraaie documentaires gemaakt over fanatieke mzuiekfans. Zoals die over de fans van Kate Bush of 101 over Depeche Mode-fans die ik laatst nog zag. Toch heeft de echte fan bepaalde karaktertrekken die ik niet heb. Bij een paar flauwe platen haak ik af (zie Simple Minds) of waardeer vooral een bepaalde periode (zie U2). Ik vind altijd wel weer muziek die beter bij mijn huidige staat van zijn past. En dan kijk ik ietwat meewarig naar de ‘echte fans’. die hun helden door dun en dik, in goede en slechte tijden blijven steunen. Samen worden ze oud, geen sprake van een fase in hun leven en onderhouden ze zo hun favoriete artiest financieel. Respect voor die mensen, maar zo werkt het niet bij mij.
Maar de fascinatie kan natuurlijk te ver gaan. Dan komen we op het terrein van de ‘stans’. Schijnbaar vernoemd naar het gelijknamige EMINEM-nummer over een doorgeslagen fan. Fans zijn waarschijnlijk net zo fanatiek als toen, maar sommige recente verhalen over hun invloed zijn wel opmerkelijk. 3voor12 dook in de uitwassen van fan culture. Over de Swifties (Taylor Swift-fans) en Celine Dion-fans, tatoeages van je favoriete tekstregels, de druk die fans uitoefenen op de levens van artiesten. Toevallig is sinds deze maand de serie Swarm te zien over een doorgeslagen stan. Persoonlijk lijkt het me heel vermoeiend of zelfs beangstigend. Dan slaat aandoenlijk al snel om naar obsessief. Zeker met sociale media die de fans en artiest dichter bij elkaar brengen. Ook fans onderling, maar ook tegenstanders van de artiest. Dan blijft het niet bij een boze brief aan het muziekblad na een negatieve recensie. Dit zijn natuurlijk de uitwassen en dit gebeurt zeker niet bij Peter Gabriel-fans. Die zijn meestal wat ouder en meer bedeesd. Die zijn ook loyaal, maar net wat minder fanatiek. Dat past beter bij mij. Toch blijf ik de die hard fan in de popmuziek fascinerend vinden. De groupie, de stalkende fan, de activistische fan, de subculturen. Wat drijft deze mensen en hoe verschillen ze met mij? Hoe kan iemand zo betoverd worden door een artiest? Ik heb overigens nog steeds posters hangen, maar niet meer van meneer Gabriel. En ergens ben ik nog altijd fan, wel van de kritische soort. Vooral van spannende, goede popmuziek en zeker niet van enkele helden. Ik mis die fanatieke gen. Al zou een blik op mijn platenkast anders doen vermoeden. Ik pas meer bij het bitterzoete liedje van mijn band van deze maand, JELLYFISH, die 30 jaar geleden in Joining A Fanclub zongen: “Joining a fan club, best be warned.”
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: de nieuwe van RÓISIN MURPHY, CooCool.
mijn nieuwe album van deze maand: LANKUM’s False Lankum.
de nieuwkomer van de maand: CAROLINE ROSE
mijn laatst gekochte concertticket: de tweede avond van WILCO in TivoliVredenburg.
een nieuw album waar ik naar uitkijk: Good Time/Hard Time van TELEMAN.
de oudere song uit de playlist die ik indruk maakte: LAURA NYRO’s Lonely Women (met dank aan Fip Radio).
de muziekdocumentaire waar ik recent van onder de indruk was: Crock of Gold over het leven van SHANE MACGOWAN van regisseur Julien Temple.
de (her)ontdekte artiest van de maand: de miskende 90s retroband JELLYFISH.
FLAVOR OF THE MONTH #33
We moeten het over Shazam hebben. Nee, niet de geflopte superheldenfilm. De app die inmiddels bij velen van ons op onze smartphone zit en die ons helpt om dat geweldige liedje meteen te herkennen. Al jarenlang is Shazam mijn trouwe vriend bij het ontdekken van muziek. Sterker nog, ruim dertig nummers van de nieuwe Flavor-playlist hieronder heb ik de afgelopen maand geshazamd. Fantastische technologie natuurlijk, maar vooral o zo handig voor deze muziekliefhebber. Inmiddels functioneert de app voor mij ook als een soort dagboek: die ene klassieker die je in een serie hoort gaat direct naar Shazam. Of dat onbekende nummer op Fip of BBC 6 Music, direct naar Shazam. Dus langs deze weg: Shazam, bedankt. Het is die 0,99 cent per maand helemaal waard. En zonder Shazam zouden deze maand Chaka Khan, Laura Nyro, Caribou en Tweet niet in de playlist terecht zijn gekomen. Was Shazam er ook maar geweest in mijn jonge jaren, dat had veel frustratie gescheeld.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Kent u PETER KWINT? Hij is het SP-kamerlid dat zo prettig afsteekt tegenover de andere volksvertegenwoordigers. Naast politiek bevlogen is hij ook enthousiast over muziek. Over harde muziek, zoals zijn voorkomen doet vermoeden, maar Kwint is ook een kenner als het gaat om country en Americana. Dat toont deze fraaie bloemlezing van prachtige liedjes met een snik en een twang.
Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2023 (hier) en de betere pas verschenen albums en ep’s (hier) van het moment op Spotify. De playlists worden wekelijks ververst. Dat scheelt jou weer zoekwerk.
Afgelopen maand heb ik eindelijk de documentaire SISTERS WITH TRANSISTORS gezien. De film focust op de vergeten vrouwelijke pioniers van de elektronische muziek zoals Suzanne Ciani en Daphne Oram. Deze playlist is een soort eerbetoon aan de bijzondere en baanbrekende muziek uit deze must-see film.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warme kijk- en/of luistertips.
Deze maand won het regisseursduo de DANIELS (Daniel Kwan en Daniel Scheinert) een Oscar voor hun speelfilm Everything Everywhere All at Once. Ze maakten ooit naam met hun eigenzinnige videoclips voor The Shins en Foster The People. Check deze playlist op YouTube of bekijk dit portret van Pitchfork.
In 1973 draaide DJ Kool Herc op een feestje, ergens in de Bronx. 50 jaar later wordt dat gezien als de geboorte van hiphop. KEXP maakte een fijne podcastserie over de mijlpalen uit de hiphop. In korte afleveringen komen per jaar alle monumenten uit 50 jaar hiphop voorbij. Benieuwd naar de rest van de serie.
Deze ene keer wel iets van mijn werkgever: altijd al willen weten hoe de oervader van jouw platenspeler werkte? In deze video wordt uitgelegd wat de Edison Diamond Disc Phonograph uit 1923 zo bijzonder maakte.
UIT DE KAST
Wat trek ik deze maand uit mijn platenkast? Stop Making Sense van Talking Heads uit 1984.
Ik heb TALKING HEADS altijd een boeiende band gevonden. Hoe de band zich ontwikkelde van New Yorkse new wave naar een soort Afrofunkband voor intellectuelen was in de jaren 80 ongehoord. Ik leerde ze kennen door hun doorbraakhit Slippery People dat in vele opzichten compleet anders was dan alles wat in de hitparade op dat moment stond. En afkomstig van het live-album Stop Making Sense. Later ontdekte ik dat dit album uit 1984 eigenlijk de soundtrack van de gelijknamige film van Jonathan Demme (The Silence of the Lambs, Philadelphia) was. Een bijzondere concertfilm met Talking Heads op hun best die later dit jaar opnieuw wordt uitgebracht. Bij de LP uit mijn kast zit ook een boekje over de film met teksten als “Are live concerts better or worse than records?” en “There is no music in space”. Typisch David Byrne, de zanger, die de show steelt in de film met zijn dansjes, zijn grote pakken en intense vertolkingen. Byrne was altijd al de slimste van de klas en getuige het recente boek van zijn mede-bandleden ook behoorlijk onuitstaanbaar als frontman. Hoe dan ook, Stop Making Sense is Talking Heads op hun hoogtepunt. De doordachte opbouw van de show - van Byrne solo naar de finale met negenmansband - en de geweldige songs die nog steeds van het vinyl spatten. Voor de mensen zoals ik die de band nooit live hebben gezien tijdens deze hoogtijdagen is er natuurlijk ook de dvd. Maar zelfs zonder de beelden bieden de negen nummers op deze LP nog steeds een souvenir hoe goed Talking Heads in 1984 live op het podium was. Gelukkig staan enkele concerten uit die jaren op YouTube, waarvan die uit 1980 in Rome wel een beste is.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee nostalgische tweets in een nieuwe context van de afgelopen maand.
LEESLIJST
Tot slot, enkele lezenswaardige artikelen uit de (geschreven) media die ik van harte aanbeveel.
Oud-hoofdredacteur Paul Evers van OOR is overleden. Ik kende hem alleen van naam, maar getuige de verhalen was hij een markant man die zijn stempel op het muziekblad heeft achtergelaten.
Bepaald niet mijn favoriete Nederlandse band, maar het artikel in de Volkskrant over het einde van KENSINGTON is behoorlijk leesbaar.
Misschien is het je opgevallen. U2 heeft een soort unplugged-plaat gemaakt. Recensent Frank Provoost heeft daar wel een mening over en vatte dat mooi samen in een soort open brief/recensie.
Heerlijk, dit soort achtergrondverhalen voor de liefhebbers van details op platenhoezen. The Guardian over het VW-busje op een Dylan-hoes.
Ook deze maand in de Volkskrant: een ontroerend stuk over GEORGE KOOYMANS (Golden Earring) die door de ziekte ALS niet meer kan spelen
Ik draai ze niet meer. Maar volgens sommigen is het cassettebandje aan een comeback bezig. In NRC verscheen een mooie liefdesverklaring over het onding met de magneetband.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #26 uit. Volgende maand komt de volgende editie uit. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out