Bob Dylan is nukkig en onvoorspelbaar, ook in zijn biopic
Bart's Flavor of the Month #49
Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand maart. Deze nieuwsbrief valt elke 1e van de maand in je mailbox als je je abonneert via onderstaande knop.
Niet dat deze biopic iets nieuws toevoegt aan de mythe Bob Dylan aka His Bobness (née Robert Zimmerman, 1941), maar A Complete Unknown vormt wel een opmerkelijk hoofdstuk in het leven van de iconische artiest die inmiddels wel in de winter van zijn bestaan is aangekomen. De man is een levende legende over wie talloze boeken en documentaires (zie No Direction Home of recent The Rolling Thunder Revue, beiden van Martin Scorsese, of Dont Look Back van D.A, Pennebaker uit 1967) zijn gemaakt. Eerder was er ook I’m Not There waarin Dylan door zes acteurs waaronder Cate Blanchett werd gespeeld. Nu kon ik de verleiding niet weerstaan om naar A Complete Unknown te gaan, puur uit nieuwsgierigheid hoe het vroege leven van Dylan naar het witte doek werd vertaald. Vooraf werd ik al getriggerd door de verhalen over hoe waarheidsgetrouw de film was en dat de speelfilm opeens een jonger publiek naar de bioscopen trok, met dank aan filmster Timothée Chamalet die Dylan vertolkt (en alles zelf zingt in de film). In het artikel van Dylan-kenner Gijsbert Kamer werd ook aangehaald hoe de streamingcijfers van de bard door de film verviervoudigd waren. Kortom, hier was iets aan de hand. Eenmaal in de filmzaal zat ik daar met mensen die niet veel jonger waren dan Dylan nu. En de speelfilm zelf deed wat veel recente biopics van muzikale helden (Queen, Aretha, Elton John, Elvis en binnenkort The Beatles, Bruce en Ronnie Spector) doen: in een ingedikte vorm met diverse dichterlijke vrijheden in naam van dramatisering de mythe van de artiest vieren. Natuurlijk kloppen diverse zaken in deze Dylan-film niet, maar het is niet zo storend als bij Bohemian Rhapsody. Daar hadden de nabestaanden een dikke vinger in de pap zodat niemand beledigd werd. Gelukkig zien we Chamalet Dylan spelen zoals hij waarschijnlijk is: onvoorspelbaar, nukkig en een onwaarschijnlijk natuurtalent. En een seriële leugenaar/fantast. Maar een briljante film? Nou nee. Daarvoor blijft het script te vaak aan de oppervlakte en krijgt de kijker te weinig vat op de keuzes van Dylan. Wel interessant is zijn transformatie van held van de Newyorkse folkscene naar recalcitrante zonnebril dragende rockster en alles wat daarbij komt kijken. Hij veranderde hoogstpersoonlijk rockmuziek en dankzij de film kunnen we bij enkele befaamde historische momenten uit de popmuziek zijn. Het zal Dylan zelf niet veel schelen. Hij wilde vooral dat bepaalde zaken niet werden benoemd en voor de rest ziet hij het wel. Hij is ondertussen nog steeds bezig aan zijn Never Ending Tour waar nu dankzij A Complete Unknown opeens meer jonge mensen op afkomen. Nieuwsgierig geworden naar dat genie die er in de vroege jaren 60 zo cool uitzag en de wereld uitdaagde. Ze zullen misschien schrikken van de barse bard die Bob Dylan op zijn 83e nog altijd is. En ze zullen een reeks ongelofelijke songs horen die ze nooit meer live zullen beleven. Zoals gewoonlijk - en zeker bij de hausse van muzikale biopics - is de kloof tussen feit en fictie groter dan je denkt. En dat is misschien wel goed ook.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: World Leader 2.0 van FIEP
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: Microtonic van BDRMM
mijn nieuwkomer van de maand: FLYING HORSEMAN
de muziekdocumentaire die ik graag wil zien: Sly Lives! (aka The Burden of Black Genius) over SLY STONE
mijn volgende concert: FATHER JOHN MISTY in Utrecht.
FLAVOR OF THE MONTH #57
Ik ben in mijn dagelijkse muziekconsumptie in het geheel niet bezig met ‘hits’ of ‘popsterren’. Nooit geweest eigenlijk. Natuurlijk deel ik vaak mijn bewondering voor een song, album of artiest met een grote groep muziekliefhebbers. Maar ik ben er niet naar op zoek en meestal ontgaan wereldhits mij volkomen. Dat vind ik wel best. Dat wil niet zeggen dat ik een snobistische purist ben die een sterke wereldhit niet kan waarderen. Het feit is dat ik ze meestal niet hoor in mijn bubbel. Toch vinden ze regelmatig hun weg naar deze playlist en dan vallen ze meteen op tussen - in deze editie - de Ierse artiesten die hoorde in Dublin, een opmerkelijke delegatie uit Japan (ICHOKO AOBA en TAKURO OKADO) en best veel dancetracks die zich de afgelopen maand in oor hebben genesteld. Daarom even extra aandacht voor KYLIE, GAGA en de SUGABABES die misschien wel voor het eerst in hun bestaan in een playlist staan met DEAFHEAVEN, HALLO VENRAY en THE B-52’S. Want goede songs zijn goede songs, wie ze ook maakt. Sommige bereiken 78 miljoen luisteraars, anderen weer net 1.000. En heel soms komen ze in deze Flavor-playlist terecht.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Over folk music gesproken: als je net als ik de afgelopen maand een keer de aangename Ierse hoofdstad DUBLIN bezocht (daar zal een vorige nieuwsbrief wel iets mee te maken hebben) word je vanzelf geconfronteerd met de heilige Ierse drie-eenheid van bier, muziek en pubs. Elke pub in Dublin die ik heb bezocht heeft een podiumpje waar meestal wel een artiest met gitaar een mix van folksongs en pop classics staat te spelen. Deze playlist vat aardig samen wat je op een gemiddelde avond in een Dublin pub kunt verwachten. Dikke aanrader. Sláinte!
Wil je up-to-date blijven met nieuwe releases? Abonneer je dan op mijn Spotify-playlists voor nieuwe tracks (2025 IN SONGS) en nieuwe albums (2025 IN ALBUMS). Deze worden wekelijks bijgewerkt en dan ben je weer helemaal bij.
GELUID & BEELD
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warm aanbevolen kijk- en/of luistertips.
Leuke ontdekking, deze geestige straatinterviews/quizjes in NYC van TRACK STAR* over muziek met een breed pluimage aan artiesten. Aangenaam ongedwongen en best leuk om mee te doen. Zowel op Instagram als YouTube te volgen.
Vorig jaar zag ik Matt Johnson alias THE THE eindelijk eens live. Vervolgens dook hij ook op in een Top 2000 A Gogo waar hij samen met Jools Holland vertelde over zijn hitje Uncertain Smile. Matt keert de komende maanden weer terug in Nederland voor concerten.
Via de nieuwsbrief van Niels Aalberts (fijne sabbatical!) werd ik herinnerd aan een vergeten initiatief van concertzaal PARADISO. Veel Paradiso-concerten waren in 2000-2009 te volgen via Fabchannel. Jaren later zijn veel van die concerten te streamen via onderstaand YouTube-kanaal. Bij dit concert van de Presidents stond ik toevallig ook ergens in de zaal.
Op bezoek in Dublin is Kilmainham Gaol een must-see. De geschiedenis van deze gevangenis heeft je kippenvel. En ik kende die naam toch ergens van… juist, omdat locals FONTAINES D.C. daar een concert hebben opgenomen.
UIT DE KAST
Welke plaat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De cd Girlfriend [Legacy Edition] van MATTHEW SWEET uit 1991.
Bij dit album weet ik nog redelijk precies waar ik was toen het diepe indruk op mij maakte. Namelijk in een trein op weg naar ergens, terwijl het pas verkregen album op mijn discman draaide en ik me verbaasde over wat ik hoorde. De eerste kennismaking met de - nog altijd - redelijk onbekende Matthew Sweet was meteen een diepe. De powerpop van Girlfriend raakte meteen een snaar bij mij. De melodielijnen die zich meteen in je hoofd nestelen, de koortjes en prachtige harmonieën met die uit duizenden herkenbare stem, de perfecte balans tussen stevig rockwerk en bijna country-achtige ballads en ook de songs over liefde en relaties: dit is Sweets break up-album en een van de beste van de 90s. En natuurlijk die onvergetelijke hoes met actrice Tuesday Weld die er hoogst persoonlijk voor zorgde dat het onovertroffen album niet de geplande titel Nothing Lasts meekreeg. Ik schreef destijds: “Mijn complimenten, alle 15 goed,” en het album stond in mijn lijstje beste platen van het jaar. Ik kwam afgelopen maand weer bij Girlfriend uit, zoals dat vaker gebeurd. Via een 25 jaar oude recensie van een latere, veel rauwere plaat belandde ik toch weer bij deze klassieker uit 1991 uit. Het bijzondere van Girlfriend is dat ik dus - geheel tegen mijn gewoonte - twee versies in de kast heb staan. De cd uit 1991 en de latere zogenaamde Legacy Edition. Eigenlijk heb ik niets op met de vele luxe en erg prijzige reissues die tegenwoordig worden uitgebracht - onlangs nog een een Wilco-heruitgave van ruim 200 euro - maar hier maakte ik een uitzondering. Deze Legacy Edition bevat een extra cd met demo- en live-opnamen die voor mij klassieke songs als I’ve Been Waiting en Divine Intervention in een veel kaler jasje laten horen. En natuurlijk iets wat je door alle streaming diensten volledig mist: een boekje met de liner notes uit 2009 die het verhaal van Girlfriend verteld. Over de herfst van 1991 toen Nirvana alles veranderde, de invloed van Neil Young, zijn tijd na zijn scheiding en het gedoe met platenlabels. Zulke verhalen geven deze prachtige plaat nog meer diepte. Overigens gaat het bijna 35 jaar later niet zo goed met Matthew: hij herstelt na een beroerte en kampt met financiële problemen.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. Dat blijf ik doen in deze nieuwsbrief. Aan jou of deze albumrecensies uit 1995, 2000 en 2005 de tand des tijds hebben overleefd.
Best onverwacht zijn er opeens geruchten dat RADIOHEAD weer zou gaan touren. Dat zou groot nieuws zijn. Inmiddels is het alweer 30 jaar geleden dat hun tweede album grote indruk op mij maakte. “Prima cd,” is mijn typische gevoel voor understatement.
Het is ook alweer 20 jaar dat ARCADE FIRE een overweldigende liveshow in de Melkweg neerzette. De jonge band bracht met hun tomeloze energie de zaal naar een extase die diepe indruk achterliet.
De TRÖCKENER KECKS waren ooit mijn allereerste liveconcert. Sindsdien ben ik ze blijven volgen langs hoogte- en dieptepunten. In 2000 viel hun laatste opflakkering te noteren waarna de band rond Rick de Leeuw definitief de handdoek in de ring wierp. Dit fraaie album staat op de streamingdiensten, waar de vroege platen helaas ontbreken.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #49 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out