Best Kept Secret is het meest Vlaamse festival van Nederland
Bart's Flavor of the Month #52
Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand juni. Deze nieuwsbrief valt elke 1e van de maand in je mailbox als je je abonneert via onderstaande knop.
De festivalzomer is in full swing, maar hier aan de Golf van Tugillio merk je er weinig van. In de verte is een zweem van muziek te horen. Een festival kun je dat niet noemen. Terwijl ik dit schrijf is een van de oudste en grootste festivals gaande - Glastonbury in Engeland - en via de online kanalen is prima te volgen wat zich daar afspeelt. Voor mij startte de zomer zoals gewoonlijk in de Beekse Bergen waar ik de 11e editie van BEST KEPT SECRET meemaakte. Al sinds 2013 hebben BKS en ik een dikke klik. Veel kleiner dan Glastonbury en minder grote namen dan Pinkpop, maar elke editie nog een voortreffelijke line up en een heerlijke locatie, zeker als het weer meezit zoals dit jaar. BKS heeft zich sinds het begin neergezet als een festival voor de avontuurlijke muziekliefhebber, zonder te veel afleiding door andere zaken. Inmiddels heeft de buitenwacht het over een connaisseursfestival; dat klinkt wat hoogdravend, maar valt in de praktijk reuze mee. Dit festival is ook een evenement waar de organisatie kiest voor een duidelijke identiteit en dat merk je op het terrein en in de programmering. Over alles is goed nagedacht en dat vertaalt zich in een relaxte, inclusieve en gelijkgestemde atmosfeer. De enige kritiek die ik kan bedenken - behalve de onvermijdelijke hoge prijzen voor het (heerlijke) eten - is dat er weinig afvalbakken stonden dit jaar. Voor de rest kan ik de editie van volgend jaar weer noteren in de agenda. Soms kun je een festival blind vertrouwen dat alles wel goed komt.
Dat geldt overigens niet voor de gehele festivalindustrie. In Nederland valt op dat de festivalagenda stampvol zit en de onderlinge concurrentie groot is. Nederland is een overvol festivalland geworden en voor het (verwende en kapitaalkrachtige) publiek is de keuze reuze. Toch zit de klad erin. Er is een survival of the fittest aan de hand. Dat heeft te maken met de toegenomen kosten en die overvolle agenda. Veel festivals hebben het moeilijk en zelfs een klassieker als Pinkpop heeft het zwaar. Het publiek moet ook keuzes maken. Een driedaags festival bezoeken is ook een aanslag op de bankrekening. Daarnaast is een festival programmeren geen sinecure meer, zeker als het gaat om de grote namen op de affiche. En dan vergeet ik nog bijna het activisme van muzikanten en publiek waar een festival over na moet denken. Kortom, een festival organiseren blijkt minder lucratief en gecompliceerder dan in de hoogtijdagen.
Terwijl ik rondliep op BKS moest ik regelmatig denken aan het interview in de Machine-podcast met Eppo Janssen van het Vlaamse Pukkelpop. De programmeur benoemde in het gesprek de verschillen tussen Vlaamse en Nederlandse festivals. Persoonlijk heb ik een zwak voor de Vlamingen die veelal meer op de muziek gericht zijn, iets serieuzer zijn en wat minder met de randzaken bezig zijn. Misschien ben ik ook wel een halve Vlaming. Jansen verbaasde zich op Nederlandse festivals over de kermis-achtige zaken die je soms aantreft. En het feit dat Nederlanders - ook op BKS - heerlijk ongedwongen door een concert heen kunnen kletsen. In veel opzichten is BKS al jarenlang misschien wel het meest Vlaamse festival in Nederland. Deels door het grote aandeel Vlamingen op het terrein en de podia. Ook omdat de muziek hier voor zichzelf spreekt en is er geen noodzaak voor allerlei vermaak die afleidt. Dat is niet voor elke festivalbezoeker voldoende en dat is ook prima. Voor iedereen is er wel een festival te vinden. Zolang als het duurt. Het mooie van BKS is dat ik met veel aanwezigen een verbinding voel die veel andere festivals niet kunnen bieden. Eigenlijk deden dit jaar de (kleinere) headliners er niet toe, hoewel ze allemaal overtuigden. Het ging om de totaalervaring. Net als op Lowlands, Pinkpop, Defcon, Glastonbury, maar ook net even anders en met meer focus. Een weekend lang met gelijkgestemden ontsnappen aan de alledaagse sleur en van het ene naar het andere fraaie liveshow kunnen lopen komt toch wel dicht in de buurt van muzikaal paradijsje. Mooier kan bijna niet als je het mij vraagt.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: Peace van CASS McCOMBS
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: Never Enough van TURNSTILE
mijn nieuwkomer van de maand: FOXWARREN
mijn muzikale ontdekking van de maand: Tryouts For The Human Race van SPARKS uit 1979
mijn volgende concert: MJ LENDERMAN in Amsterdam.
FLAVOR OF THE MONTH #60
Natuurlijk drukt het BKS-aanbod een flinke stempel op de zestigste editie van de Flavor-playlist. Zoals elk jaar slaagt het festival erin een prachtige mix van sterke liveacts, nieuw talent en aangename verrassingen te programmeren. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat veel artiesten al op mijn radar terecht waren gekomen en vaak ook al in eerdere edities van de playlist. Dat onderstreept mijn relatie met het festival nog maar weer eens. Verder kwamen in juni 2025 veel sterke albums en singles uit. Dan hebben we het over TURNSTILE, PULP, LITTLE SIMZ, LORDE, TY SEGALL, HOTLINE TNT en de verrassende ANNAHSTASIA. En aangezien ik toch ergens een grens moet trekken, vielen er deze maand zelfs songs af. Met deze ruim 9 uur aan nieuwe, verrassende, oudere songs en soms ook gewoon hits van weleer moet je het doen. Perfect voor de autoreis naar huis over enkele dagen, wat mij betreft.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Oud-radio dj en popjournalist MARTIJN STOFFER heeft met het boek Stoffer’s Jukebox een monumentale prestatie geleverd. Ik hoop het boek snel te kunnen lezen (het was al snel uitverkocht), want de reacties zijn enthousiast. In 41 hoofdstukken inventariseert Stoffer de popgeschiedenis en beschrijft muzikale thema’s. Ik kan niet wachten om er doorheen te bladeren. Tot die tijd is er deze playlist vol bekende en meer obscure parels uit 75 jaar popmuziek die in het boek aan de orde komen.
Wil je up-to-date blijven met nieuwe releases? Abonneer je dan op mijn Spotify-playlists voor nieuwe tracks (2025 IN SONGS) en nieuwe albums (2025 IN ALBUMS). Deze worden wekelijks bijgewerkt en dan ben je weer helemaal bij.
GELUID & BEELD
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warm aanbevolen kijk- en/of luistertips.
De show van de Noord-Ieren van KNEECAP op Best Kept Secret was om allerlei redenen veelbesproken. De jongens worden snel groot en zijn vanwege hun standpunten niet onomstreden. Ook op Glastonbury. Het optreden staat nu integraal online en kun je snel beoordelen of de hype terecht was.
Drie dagen lang was dj ST PAUL (Paul Nederveen) het stralende middelpunt van zijn eigen podium op Best Kept Secret. In de aanloop van het festival werd hij in het radioprogramma Nooit Meer Slapen geïnterviewd en dat leverde een fraai en openhartig gesprek op.
Een reünie van TALKING HEADS gaat niet meer gebeuren. Maar ze lieten wel regisseur Mike Mills (niet die van R.E.M.) ter gelegenheid van hun eerste concert 50 jaar geleden een nieuwe muziekvideo voor Psycho Killer met actrice Saoirse Ronan maken.
De volgende muzikale biopic komt eraan. Dit keer is BRUCE SPRINGSTEEN aan de beurt. Overigens is de insteek van Deliver Me From Nowhere een bijzondere. De film focust zich op de periode dat Bruce zijn meesterwerk Nebraska maakte.
UIT DE KAST
Welke plaat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De keuze is gevallen op twee klassiekers: Pet Sounds van THE BEACH BOYS (1966) en There’s A Riot Goin’ On van SLY & THE FAMILY STONE (1971).
Juni 2025 gaat de boeken in als de maand waarin we afscheid namen van twee genieën. BRIAN WILSON van The Beach Boys en SLY STONE van zijn Family Stone zijn iconen sinds de jaren 60 die elk op hun eigen wijze een stempel op de popmuziek hebben gedrukt. Wilson (1942-2025) was de songschrijver die goddelijke muziek in zijn hoofd hoorde en daar de prijs voor betaalde. Ook Sylvester Stewart (1943-2025) bedacht baanbrekende muziek waarmee hij allerlei grenzen slechtte. Pet Sounds uit 1966 wordt gezien als het meesterwerk van Wilson. Hij wilde The Beatles overtreffen en maakte een geniaal album met popklassiekers zoals God Only Knows en Good Vibrations. Sly Stone was in 1966 nog niet zover, maar mede dankzij een legendarisch concert op Woodstock bereikte hij met zijn multiraciale groep in 1969 een groter publiek. Enkele jaren leverde Stone met There’s A Riot Goin’ On een even donker als briljante plaat af die zowel een antwoord op Marvin Gaye’s What’s Goin’ On was als een volgende stap voor funk. De invloed van beide albums - en eigenlijk het hele oeuvre van de mannen - kan niet genoeg benadrukt worden. Elk op hun eigen wijze, maar beiden hebben zonder enige twijfel een plek verdiend in het Pantheon van de popmuziek. Beide mannen delen naast hun muzikale genialiteit meer. Beiden raakten gaandeweg de weg kwijt en kenden zware jaren. Wilson werd een kluizenaar met mentale problemen, Sly Stone verloor zich in grote hoeveelheden verdovende middelen. Jaren later konden ze zich enigszins rehabiliteren, de een wat meer dan de ander. Misschien gold voor beiden dat ze de balanceeract van muzikaal genie, briljante songschrijver en pionier van de popmuziek niet meer konden volhouden.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. Dat blijf ik doen in deze nieuwsbrief. Aan jou of deze albumrecensies uit 1995, 2000 en 2005 de tand des tijds hebben overleefd.
De veel gehypte OASIS-reünie start binnenkort, tot vreugde van veel verstokte fans. Ik vraag me af of songs van dit 20 jaar oude album live te horen zullen zijn. Ook al was ik destijds redelijk positief over de voorzichtige wederopstanding van de Gallagher-broers.
BETTIE SERVEERT treedt nog altijd op, maar geen idee of ze nog materiaal van dit album spelen. Album #4 markeerde een nieuwe periode voor de band die een nieuwe weg insloeg. Niet de impact van het debuut, maar wel weer sterke songs met bekende en nieuwe Bettie-ingrediënten.
Dit tweede album van BJÖRK behaalde moeiteloos mijn eindejaarslijst van 1995 en is 30 jaar later nog altijd een prachtige luisterervaring. En wat nou, irritante stem?
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #52 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out