Al die toffe nieuwe bands... wat zit er in dat Ierse bier?
Bart's Flavor of the Month #48
Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand januari. Deze nieuwsbrief valt elke 1e van de maand in je mailbox als je je abonneert via onderstaande knop.
Dingen die ik associeer met het Ierse eiland: Guinness bier, whisky, de kleur groen, de Troubles en natuurlijk een bruisende muziekscene die diep geworteld is in de lange Ierse folktraditie. Het Emerald Isle heeft de afgelopen decennia talloze getalenteerde zangers, muzikanten en bands voortgebracht. Natuurlijk zijn daar de favoriete zonen van U2, maar ook VAN MORRISON (Belfast), THE CRANBERRIES (Limerick), WESTLIFE (Dublin) en ENYA (Gweedore). Ook wonnen ze zeven keer (!) het Eurovisie Songfestival. De lijst van succesvolle artiesten is enorm en - vanuit Nederlands perspectief - jaloersmakend. Zeker als je ziet wat de laatste jaren aan talent de kop opsteekt, met name als het gaat om bands. FONTAINES D.C. springt er natuurlijk uit, maar verder bereiken KNEECAP (wat een geweldige film is dat), THE MURDER CAPITAL, LANKUM en BICEP een steeds groter publiek. Daarnaast zijn er opvallend veel uitstekende jonge bands die jaarlijkse via het Groningse Eurosonic hun weg naar de festivals vinden. Bands die ook hun weg vinden naar mijn playlist. Ik noem een NEWDAD, JUST MUSTARD, AOIFE NESSA FRANCES, SINÉAD O’BRIEN en GURRIERS. Mijn eerste concert van 2025 was het onvolprezen CARDINALS die met hun accordeonist knipogen naar de Ierse folk en mijn volgende concert is Ciara Mary-Alice Thompson aka CMAT. Dan rijst toch de vraag: wat zit in dat Ierse bier dat opeens zoveel muzikaal talent tegelijk de kop op steekt.
Ik pretendeer hier niet dat ik de precieze reden hierachter heb ontdekt. Er zijn wel enkele zaken aan de hand in Ierland. Natuurlijk is er prachtige Ierse muziektraditie die hand in hand gaat hun nationale identiteit. Naast drinken lijkt zingen een favoriete bezigheid op het eiland. De muziek zit ze in het bloed. Ik ga binnenkort zelf op onderzoek uit hoe dat daar zit met die pubs, spontaan gezang en die vele prachtige songs die horen bij de Ierse ziel. Toevallig las ik recent in dit interview met de Britse schrijver David Mitchell die op het eiland woont een ander typisch fenomeen: muzikanten betalen in Ierland geen inkomstenbelasting! Dat zegt ook iets over de plek van muziek in de Ierse cultuur. Heb je trouwens ooit iemand Gaelic horen praten, zoals in die Kneecap-film? Dat zingende zit er gewoon in. Ik heb ook indruk dat het muziekonderwijs op het eiland veel prominenter en beter ontwikkeld is. Daar kunnen wij in Nederland nog veel van leren. Maar eigenlijk zie je het ook hoe de Ieren om gaan met hun muzikale helden: de recente begrafenissen van SHANE MACGOWAN van THE POGUES en SINÉAD O’CONNOR. Dat eiland is nadrukkelijk trots op hun muzikale identiteit en de vele kleine en grote muzikanten die de Ieren hebben voortgebracht. Bovendien zijn ze ook verdomd eigenwijs en gemotiveerd. Dat laat de nieuwe golf bands en artiesten duidelijk horen. Moet je nog overtuigd worden? Check dan onderstaande playlist.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: It’s a Mirror van PERFUME GENIUS
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: The Purple Bird van BONNIE PRINCE BILLY
mijn nieuwkomer van de maand: SPELLLING
mijn muziekdocumentaire van de maand: Squaring The Circle (The Story of Hipgnosis) van ANTON CORBIJN
mijn volgende concert: de Ierse CMAT (Ciara Mary-Alice Thompson) in Nijmegen.
FLAVOR OF THE MONTH #55
Waarom deze 55e editie relatief veel hiphop (MAC MILLER, JUNGLE BROTHERS, BUSTA RHYMES, MF DOOM, DOECHII) bevat, kan ik niet verklaren. Het zijn wel stuk voor stuk lekkere tracks. En doordat de muziekwereld in januari weer een beetje op gang is gekomen, zijn weer veel gloednieuwe tracks in de lijst terecht gekomen. Aan één van die nieuwe songs kleeft wel een bijzonder verhaal. Het Nederlandse HIQPY werd het afgelopen jaar volop getipt als belofte. Eerder deelde ik al een video van een 3voor12-sessie in de nieuwsbrief. Maar al die tijd was er geen enkele Hiqpy-song te horen op de streamingplatforms. Dat staat een beetje haaks op de gewoonlijke strategie van nieuwe bands. Maar nu is er dus eindelijk Something, een uitstekend visitekaartje van de band rond frontvrouw Abir Hamam die aantoont een fijn soort alternatieve rock maakt. De euforie is ook op allerlei plekken te lezen, zoals bij 3voor12 en de Volkskrant. Daar gaan we dus meer van horen. Coming to a festival near you.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Het overlijden van regisseur DAVID LYNCH overviel me een beetje. De man heeft een indrukwekkende reeks eigenzinnige speelfilms en tv-series gemaakt. Waarin de muziek altijd een markante en natuurlijk eigenzinnige rol speelde: zoals de Twin Peaks-opener van Angelo Badalamenti en Chris Isaaks Wicked Game. Altijd een melancholiek en unheimisch.
Wil je up-to-date blijven met nieuwe releases? Abonneer je dan op mijn Spotify-playlists voor nieuwe tracks (2025 IN SONGS) en nieuwe albums (2025 IN ALBUMS). Deze worden wekelijks bijgewerkt en dan ben je weer helemaal bij.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warm aanbevolen kijk- en/of luistertips.
Hij maakte met Manning Fireworks één van mijn albums van 2024 en ik hoop MJ LENDERMAN ook deze zomer ergens op een festival tegen te komen. Tot die tijd moet ik het doen met zijn Tiny Desk Concert.
Ik zag deze jongens uit Cork (Ierland natuurlijk) afgelopen maand in Nijmegen een overtuigende show weggeven. CARDINALS was verder ook op Eurosonic te zien en ze gingen langs bij 3voor12Radio waar ze deze sessie opnamen.
Al eerder getipt in de Flavor of the Month: de video’s van THRASH THEORY. In deze nieuwe video neemt hij alle tijd om ondergewaardeerde post-punkbands van de eerste generatie zoals THE SOUND, YOUNG MARBLE GIANTS en THE SLITS te belichten.
UIT DE KAST
Welke plaat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De LP Blood On The Tracks van BOB DYLAN uit 1975.
Met de Dylan-biopic A Complete Unknown (met Timothée Chamalet als de jonge Dylan) op komst is er weer veel aandacht voor de nu 83-jarige bard. Ik heb best veel Dylan in de platenkast staan, hoewel ik zeker niet een groot Dylan-kenner ben. Maar ja, de invloed van de man op de moderne popmuziek is zo groot dat je gewoonweg niet om hem heen kunt. Al moet gezegd dat ik jeuk krijg van sommige Dylan-duiders die ook elke outtake van deze grootheid willen horen. Enfin, het voelde dat het weer tijd was om een Dylan op te zetten. En ik kwam uit bij een meesterwerk dat dit jaar 50 jaar jong wordt. Blood On The Tracks wordt over het algemeen gezien als de ultieme break-upplaat. Hoewel de man het zelf ontkent - zo is hij ook wel weer - hoor en voel je het einde van een relatie (met echtgenote Sara) tussen de regels door. Zelfs voor iemand als ik die voor alles door de muziek wordt aangetrokken, en minder door de teksten. Maar ja, Dylan is de ultieme woordkunstenaar en die Nobelprijs voor de Literatuur heeft hij niet voor niets ontvangen. Op Blood On The Tracks komt wel alles samen. Destijds gezien als een ‘return to form’ na enkele minder geslaagde albums, want alles is raak. Alle songs staan als een huis. Wat begint met het indringende folkrock-klassieker Tangled Up In Blue eindigt 50 minuten met het intieme liefdeslied Buckets Of Rain. In tien songs hoor je Bob Dylan in topvorm. Ik laat me verleiden om alle songteksten tot achter de komma te analyseren, ik laat dat graag aan alle deskundigen, überfans en Wikipedia over. Daarvoor is Blood On The Tracks gewoon veel te goed voor. Of de plaat nu autobiografisch is of gebaseerd op Tsjechov-verhalen zoals de man zelf ooit zei. Op Wikipedia lees ik trouwens dat dit album ook verfilmd gaat worden. Dat maakt weer nieuwsgierig.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. Dat blijf ik doen in deze nieuwsbrief. Aan jou of deze albumrecensies uit 1995, 2000 en 2005 de tand des tijds hebben overleefd.
Het is alweer 20 jaar geleden dat James Murphy en zijn LCD SOUNDSYSTEM met hun titelloze debuut diepe indruk op mij maakten. Zoveel jaar later klinken de opzwepende songs nog altijd fris en rauw.
Na dat prachtige debuut Palomine viel de tweede van BETTIE SERVEERT uit 1995 misschien een beetje tegen. Dat kon ook haast niet anders. Ik was niettemin best enthousiast over Lamprey. 30 jaar later blijken toch zeker een ruime handvol songs de tand des tijds goed te doorstaan.
Twee decennia later is MY MORNING JACKET een gearriveerde naam. Dat had je na het horen van hun debuut uit 2000 misschien niet gedacht. Best lofi opgenomen en heerlijk melancholiek en een stuk minder ‘classic rock’ dan hun volgende albums. Ik omarmde deze plaats destijds volledig. Dat kan niet bepaald zeggen van hun meest recente werk.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #48 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out