Hoe oktober een onverwacht heavy maand werd
Hoe oktober een onverwacht heavy maand werd
Bart's Flavor of the Month #45
Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand oktober. Deze nieuwsbrief valt elke 1e van de maand in je mailbox. Abonneer je via onderstaande knop.
Wie aandachtig de tracklists van mijn maandelijkse playlist volgt, zal kunnen beamen dat ik me toch best een muzikale omnivoor mag noemen. Ik sta open voor veel genres en met wat goede wil kan ik mezelf de stempel ‘eclectische muziekliefhebber’ geven. Er is echter een genre, of beter een muzikale stroming, die mij nooit echt heeft kunnen bekoren: heavy (metal) muziek. De zo iconische wereld van hard rock, metal en aanverwante subgenres (en dat zijn er veel, heel veel) heeft mij nooit kunnen bekeren naar de dark side. Terwijl ik van een afstand toch met de nodige bewondering naar de metalwereld kijk. Is er nog een muzikaal universum dat zo uitgesproken en onderling verbonden is dan dat van de headbangende lange haren en tattoo’s, de duivelse logo’s en de vormgeving, het metal-idioom, de dresscode met zwarte uniformen en bandshirts, en de passie voor keiharde, onverbiddelijke riffs en een voorliefde voor gitzwarte kijk op het leven. Als avontuurlijke muziekliefhebber moet je door het Spinal Tap-gehalte heen prikken en een flinke drempel nemen om toegang te krijgen tot deze gemeenschap. Die lijkt agressiever en donkerder dan het daadwerkelijk is. Maar als je eenmaal zover bent, dan lijkt me deze community een warm bad. Of je nou van de oude garde zoals BLACK SABBATH of IRON MAIDEN bent, juist de extremen op zoekt bij SLAYER, DEATH of CANNIBAL CORPSE, de symfonische of de heidense richting op zoekt, of in een stadion vol gelijkgestemden METALLICA of RAMMSTEIN beleeft: heavy is een way of life, een religie. Dat is wat mij fascineert. Daarom vind ik een nieuwsbrief als To The Teeth zo intrigerend. Ik begrijp er zelden iets van, maar het geeft een inkijkje in een wondere wereld waar ik af en toe iets van op pik. En laat ik nou mij - misschien heeft het met Halloween of gewoon de tijd van het jaar te maken - deze maand onverwacht tot drie heavy albums aangetrokken voelen.
De echte metalliefhebber zal mij keihard in mijn gezicht uitlachen. En dat is terecht (het kan nog veel zwaarder) maar het overkomt mij zelden dat in korte tijd drie heavy albums mij de oren doen spitsen. Heavy voor mijn doen dan, hè. De lichtste van drie is Spiral In A Straight Line van het Amerikaanse TOUCHÉ AMORÉ. Hun posthardcore/emo/screamo kende ik al een beetje, maar zo goed en toegankelijk als op hun zevende album was het nog niet. Intense punkrock met een zanger die naast schreeuwen ook vaker zingt. En met songs die afwisselender dan ooit zijn, niet zelden binnen een song. Elke song is raak, de balans tussen ‘mooie’ songs en heftige uitspattingen is echt perfect hier. Dit kan hun TURNSTILE-achtige doorbraakplaat worden. En dat laatste nummer met Julien Baker van BOYGENIUS is een prachtig slotakkoord. OOR riep de mannen al uit tot beste punkband ter wereld. Al zullen de fans misschien wel spreken van een sell-out. Zo werkt het bij mij wel vaker trouwens: juist de crossover-platen met iets meer toegankelijke benadering raken mij vaak, niet alleen bij heavy muziek. Zo vond ik op het debuut van CHAT PILE (bittere noiserockers met een geluid als een pletwals) al toffe songs staan. Hun nieuwe album Cool World spreekt mij nog meer aan. Ook nu is er iets meer licht te bekennen in hun gitzwarte kijk op de wereld. De gitaren beuken er lustig op los, maar er is voor deze popliefhebber ook genoeg melodie te ontwaren in de songs. Hier en daar is zelfs een funky vleugje nu metal te bekennen. Is een vergelijking met DEFTONES vloeken in de kerk? Ook hier geldt dat de afwisseling in de songs de lompe, onverbiddelijke sound en de intensiteit van de voordracht toegankelijk maakt. Deze jongens wil ik graag een keer live zien. En dat gaat ook zeker op voor de grootste verrassing van de maand: Absolute Everywhere van BLOOD INCANTION. In de vijfsterrenrecensie in de Volkskrant viel te lezen: ‘De experimentele death metal van Blood Incantation legt verbanden die niemand voor mogelijk had gehouden.’ Dan heb je mijn aandacht. En na een paar luisterbeurten snap ik opeens wat bedoeld wordt. Natuurlijk klinken de grunts doodeng voor mij, maar de talloze uitstapjes naar jazzrock en synthpop werken wonderwel. De mannen zijn avontuurlijk en hebben geen oogkleppen op. Dat hoor je echt aan dit album af. Of ik door deze plaat opeens meer deathmetal ga luisteren? Misschien niet, maar de deur is wel op een kiertje gezet. Al hoef je niet te verwachten dat patches op mijn jas zal zetten of me ga verdiepen in occulte ideeën. Maar af en toe een goede heavy plaat doet wonderen voor je gemoed. Doe je voordeel met deze aanbevelingen.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: Warplane van HEARTWORMS
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: Spiral In A Straight Line van TOUCHÉ AMORÉ
mijn nieuwkomer van de maand: LOBBY
mijn volgende concert: AROOJ AFTAB in Den Bosch
de leukste guilty pleasure uit de playlist: Fascination van ALPHABEAT uit 2008
de niets vermoedende melodie die in je hoofd kruipt: Beaches van BEABADOOBEE
de meest activistische song uit de playlist: Bom van HANG YOUTH
de (her)ontdekte artiest van deze maand: de nieuwe Ierse band CARDINALS die een zeer overtuigende EP hebben uitgebracht en ik kan niet wachten op het album.
FLAVOR OF THE MONTH #52
Scrollend door de nieuwe Flavor-playlist verbaas ik me ook deze maand weer wat een ratjetoe het is geworden. En dat is precies de bedoeling. Spotify staat vol met op thema of stemming gecureerde playlists die je als luisteraar soms verrassen. Maar waar vind je een playlist waar BLOOD INCANTATION, VAN KOOTEN & DE BIE, ARETHA FRANKLIN en WIRE verzameld staan? In de 52e Flavor Of The Month dus. De enige rode draad die ik kan bedenken is dat het aandeel donkere muziek groter is dan gewoonlijk. Het zal wel met de tijd van het jaar te maken dat zowel JOY DIVISION, INTERPOL, THE CURE, NICK CAVE en TINDERSTICKS hun weg naar mijn oren en zo in de playlist hebben gevonden. Is het mogelijk dat deze voor mijn gevoel toevallig en zonder vooropgezet idee samengestelde lijst toch een spiegel van mijn diepste gevoelens is?
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
LEFT OF THE DIAL is het Rotterdamse festival dat inmiddels geldt als een van de leukste showcases van de nieuwe generatie undergroundbands. Goede verhalen over de editie van dit jaar gehoord en ik wil er volgend jaar toch echt wel bij zijn.
Mocht je na bovenstaand verhaal geïntrigeerd zijn geraakt door de veelzijdige en donkere wereld van de metal, dan raad ik de TO THE TEETH-playlist aan. Journalist Peter van der Ploeg is voor mij de sluiswachter voor deze even bijzondere als angstaanjagende wereld.
Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2024 (klik hier voor de tracks van 2024-playlist) en de betere pas verschenen albums en ep’s (klik hier voor de albums van 2024-playlist) van het moment op Spotify. Abonneer je om elk weekend alle updates te krijgen.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warm aanbevolen kijk- en/of luistertips.
De evolutie van HARDROCK, METAL en aanverwanten kende ik wel in grote lijnen. Maar in deze video wordt alles nog eens met kennis van zaken en een droge commentaarstem verteld.
In de videoserie The Art Of DJing worden allerlei aspecten van het DJ’en toegelicht door DJ’s zelf. Dan blijkt dat het vak veel meer inhoudt dan dat je dacht na een dagje ADE. Hier vertelt AVALON EMERSON over hoe ze vinyl ript en in haar set verwerkt.
De beste tv-show met livemuziek is weer begonnen op de BBC. LATER… WITH JOOLS HOLLAND is een eenzaam baken op televisie met elke keer weer een uitzonderlijke mix van livemuziek. Dit jaar stonden deze jongens te spelen met een van de mooiste songs van het jaar.
UIT DE KAST
Wat trek ik deze maand uit mijn platenkast? The First Tindersticks Album van TINDERSTICKS uit 1993.
Afgelopen maand was TINDERSTICKS weer in het land. De nieuwe songs die ik van deze Britten hoorde waren voor mij reden om ze toch eens te bezoeken. In de grote zaal van het Muziekgebouw in Eindhoven was hun concert zoals een recensent van een grote krant schreef ‘troostrijk, smachtend en soulvol’. Zanger Stuart Staples mompelde zich ouderwets met zijn donkere bariton door de fraai gestileerde liedjes die altijd beelden oproepen van nachtelijke wandelingen en melancholieke Franse arthouse-films. Wat wel vreemd was aan het concert, dat werd geafficheerd als hun ‘30th anniversary tour’, was het ontbreken van songs uit hun eerste jaren. Beetje toevallig ontdekte ik zo’n dertig jaar geleden deze band en ik was meteen weg van ze. Het begon al met die prachtige hoes van het titelloze debuut (ook wel The First Tindersticks Album). Wat volgde was een memorabele kennismaking met een band een eigen muzikale weg koos langs paden die veraf lagen van de muziek die ik toen luisterde. De vergelijkingen met NICK CAVE of LEONARD COHEN waren snel gemaakt. Toen nog met een violist en een geluid waarin de gitaar een prominentere plek had. Maar ook toen al heel filmisch en - laten we eerlijk zijn - vreselijk romantisch en poëtisch. Elke song op dit 77 (!) minuten durend album druipt van het verlangen, verlies, de zelfkant van het leven en herfstige wandelingen. Destijds schreef ik dit over deze plaat: ‘De muziek van Tindersticks is wars van trends en valt vooral op door mooie arrangementen met wankele blazers en krakende strijkers. Ze creëren een soort melancholieke atmosfeer waar meer donker dan licht voorkomt.’ Best goed geformuleerd door mijn jongere versie. En jaren later nog steeds een plaat om te koesteren.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee tweets uit het archief in een nieuwe context van de afgelopen maand.
Meer recensies uit mijn archief via mijn Twitter/X-profiel.
LEESLIJST
Tot slot, enkele lezenswaardige verhalen uit de (geschreven) media die ik van harte aanbeveel.
Bij de Volkskrant merkten ze ook op - zoals in mijn vorige nieuwsbrief - dat het niet goed gaat met bands in de popmuziek. Dat leverde dit lezenswaardige artikel op.
Het Rotterdamse LEFT OF THE DIAL is misschien niet heel bekend, maar het festival maakt wel naam. Ook internationaal. Dit Britse verhaal vat goed samen wat nou zo leuk aan het evenement.
De wederopstanding van DARYLL-ANN begint fraaie vormen aan te nemen. Ze toeren momenteel en het OOR-verslag van hun show in Utrecht doet mij toch twijfelen of ik toch niet eens ga kijken.
Na 16 jaar keert THE CURE (vandaag op 1 november) terug met een nieuw album. The Guardian was er vroeg bij om de plaat jubelend te recenseren.
Het dodelijke ongeval van Liam Payne, een van de oud-leden van ONE DIRECTION, was het meest tragische muzieknieuws van de maand. NRC schreef een stuk over de impact van deze boyband.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #45 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out