Getting the band back together... de gemengde gevoelens bij weer een reünie
Bart's Flavor of the Month #40
Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand mei.
Don’t call it a comeback
De vorige nieuwsbrief was een maand geleden net de deur toen het nieuws in mijn mailbox binnenrolde: DARYLL-ANN is weer bij elkaar, ze gaan toeren en er komt ook een nieuw album. Wow, dacht ik. Dit was toch de band die 20 jaar geleden stopte - na het album Don’t Stop - en elkaar echt volledig zat was. Oké, er was 10 jaar geleden ook een korte reünie, om de heruitgave van hun ‘klassieke’ albums te vieren. Want Daryll-Ann is ook de band waar ik in de jaren 90 als een blok voor viel. Hun tijdloze gitaarpop/rock, geworteld in de jaren 60 en 70, maakte destijds diepe indruk, door de prachtige composities, de harmonieuze samenzang, de gitaar van Anne Soldaat en ook de permanente miskenning van hun muziek. Muziek voor puristische watjes en zelfbenoemde fijnproevers, die nooit de brede waardering kregen die ze - zeker volgens mij - verdienden. Ze lieten een fraai oeuvre achter waar weinig mis aan is. Nu dus een reünie. Over het algemeen heb ik gemengde gevoelens bij reünies van bands en comebacks van artiesten. Logisch van iemand die in #31 verklaarde geen talent voor nostalgie te hebben Want dat drijft de meeste reünies: ‘getting the band together’, om welke nostalgische reden dan ook. De bankrekening, de fans, de muziek. Sinds de Comeback Special van ELVIS in 1968 loopt er een rode draad van reünie-verhalen door de popmuziek. Grootheden als THE BEATLES of later THE SMITHS en ABBA die ondanks alles weer bij elkaar komen. ABBA deed het recent natuurlijk en vele anderen ook: onder andere BLUR, PIXIES, THE EAGLES, SUGABABES, SLOWDIVE, veel classic rock- en metalbands en onlangs vierde PULP nog een glorieuze live-comeback. Aan de andere kant wachten sommigen nog hoopvol op THE SMITHS (gaat nooit gebeuren), OASIS (als de broers het bij leggen) en TALKING HEADS (dat kan zo maar gebeuren). Maar de ene reünie is de andere niet.
Herintredende bands kunnen een paar scenario’s volgen, na jaren van stilte. 1) De ruzies zijn bijgelegd, de inspiratie is terug en ze hebben weer iets te melden. Daryll-Ann lijkt dat scenario te volgen. Die nieuwe plaat zegt veel over de ambitie. 2) Voor het geld. Veel reünie-bands teren op oude glorie en weten dat ze volle zalen/stadions kunnen vullen tegen dikke ticketprijzen. Ze zullen het niet snel toegeven, maar het is een legitieme, nogal cynisch reden. Daryll-Ann is geen KISS of SEX PISTOLS - hun tour uit 1996 heette de Filthy Lucre-tour. Geen nieuw werk, want dat hoeft helemaal niet. Hoewel ik het ze gun, zal Daryll-Ann niet rijk worden van deze nieuwe plannen. 3) Opgeheven bands ontdekken dat ze jaren later voor een nieuw, groter en jonger publiek dan tijdens hun eerste leven kunnen spelen. Dan gun ik Daryll-Ann van harte. 4) A final hurrah, nog een keertje dan. Een afscheidstournee is altijd lucratief en extra nostalgisch. Maar dat lees ik vooralsnog nergens terug bij Daryll-Ann. Wel jammer dat al die oude bands tijdens hun comeback in de weg zitten van jongere bands. De Volkskrant analyseerde het eerder dit jaar (zie ook #36) goed: die oude bekenden trekken (meestal) veel publiek en die betalen er graag voor. Maar de oudjes zitten de nieuwe generatie wel in de weg. Maar dat kun je Daryll-Ann niet verwijten. Mijn sympathie hebben ze nog altijd, maar of ik ga kijken als ze in het najaar gaan toeren langs de popzalen van het land. Waarschijnlijk niet. Tuurlijk heb ik hier en daar een comeback meegepakt - KRAFTWERK in 2004, PIXIES ook in 2004 en recent nog FATAL FLOWERS - om ze toch nog een keer te zien. Leuke concerten, maar ik had ze toch in hun jonge jaren moeten zien. Daryll-Ann heb ik vaak genoeg live gezien, meestal in een halfvolle zaal. Wie weet wordt het dit keer anders. Ze hebben het getuige hun werk verdiend. En terwijl ik dit schrijf loopt een e-mail binnen waarin de nieuwe song wordt aangekondigd. A Note About Time kan nog mooi mee in de nieuwe playlist. Een “vrij onbeschoft hard” nummer, aldus Jelle Paulusma bij 3voor12. Voor Daryll-Ann-begrippen dan. En een energieke, goede song. Zul je zien, dat uw nieuwsbriefschrijver dezes nog gaat twijfelen over het overslaan van de tournee. Nou ja, eerst dat album maar eens afwachten.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: Black Dog/White Horse van BIG SPECIAL
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: Lives Outgrown van BETH GIBBONS
mijn nieuwkomer van de maand: WUNDERHORSE
mijn laatste concert: LANKUM in Utrecht
de hiphop klassieker uit de playlist: Guess Who’s Back van RAKIM
de oudste artiest uit de playlist: PATTI SMITH (78 jaar)
de comeback-song uit de playlist: Cognitive Dissonant van THE THE
de (her)ontdekte artiest van deze maand: de Zweedse anarcho-punkers van REFUSED, dankzij de tv-serie The Bear.
FLAVOR OF THE MONTH #47
Terwijl ik me zou moeten focussen op de muziek van de line-up van BEST KEPT SECRET waar ik binnenkort weer te vinden ben, is deze nieuwe editie van de Flavor-playlist stiekem doordrenkt van liedjes die ik hoorde terwijl ik de (fantastische) serie The Bear op Disney+ keek. Een handvol liedjes die de music supervisor - een steeds belangrijkere functie bij het maken van tv-series - koos voor het intense verhaal van een restaurantje in Chicago, hebben hun weg naar de playlist gevonden. Een band als WILCO - die resideren in deze stad - kun je verwachten, maar ook JOHN MELLENCAMP en RADIOHEAD (geweldig gebruikt in het slot van de eerste serie) kropen in mijn oor. Maar vooral het opgefokte New Noise van REFUSED wordt geweldig gebruikt, als een soort soundtrack van de hectiek van de keuken. Waarna ik dus weer The Shape of Punk To Come (her)ontdekte en uit de kast haalde. De vele leuke, nieuwe bandjes van BKS komen binnenkort wel. Voor nu is dit mijn tijdelijke ‘rabbit hole’.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Het onverwachte overlijden van producer en muzikant STEVE ALBINI (Big Black, Shellac) heeft als troostend neveneffect dat zijn werk weer even in de spotlight staat. De dwarse Amerikaan heeft de afgelopen decennia zijn stempel op de alternatieve scene gedrukt, van NIRVANA tot LOW.
Ik ben die constante regen nu echt zat. Die natte boel is voor veel songschrijvers een veelgebruikte aanleiding voor goede popsong. Fons Dellen stelde voor Perfects een sterke playlist samen met regenachtige songs.
Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2024 (klik hier voor de tracks van 2024-playlist) en de betere pas verschenen albums en ep’s (klik hier voor de albums van 2024-playlist) van het moment op Spotify. Abonneer je om elk weekend alle updates te krijgen.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warme kijk- en/of luistertips.
De verrassende nieuwe single van FONTAINES D.C. uit Dublin - inclusief nieuwe nu metal-look - kreeg een sterke live-uitvoering bij Jimmy Fallon op de Amerikaanse televisie.
Deze maand startte de nieuwe podcast JAZZ CHANGERS waarin muzikante Kika Sprangers en journalist Koen Graat ons bijpraten over bepalende mijlpalen in de jazz. Ze beginnen bij het meesterwerk Bitches Brew van MILES DAVIS.
Misschien niet helemaal mijn sound, maar de videoclip bij 360 van CHARLI XCX zorgt voor visueel spektakel. Ik kan alleen niet inschatten of ze ironisch is of niet.
UIT DE KAST
Wat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De Best Of-LP van OTIS REDDING uit 1984.
In de tweede aflevering van de HBO-docuserie Stax: Soulsville U.S.A. over het Stax-label uit Memphis staat het verhaal van OTIS REDDING centraal. Hoe de soulzanger via Stax doorbrak met zijn energieke en rauwe soulsongs, hij ook het witte publiek veroverde dankzij een legendarisch optreden op het Monterrey-festival in 1967, zijn tragische dood in een vliegtuigongeluk in december 1967 en zijn postume hit (Sittin’ On) The Dock Of The Bay. Het is slechts een van de vele prachtige verhalen die in deze aanbevelenswaardige serie aan bod komen. Stax was het Motown van Memphis, Tennessee, en de rauwere sound sprak mij altijd net wat meer aan. Dankzij die fraaie aflevering - met prachtige archiefbeelden - ontdekte ik dat Otis bij leven zijn werk op Stax - of het sublabel Volt - had uitgebracht. Songs als These Arms Of Mine, Mr Pitiful of I Can’t Turn You Loose sinds 1962 zijn ware klassiekers die ik heb leren kennen via Atlantic-verzamelaars. Toch hebben de eigenaren van Stax - een witte broer en zus uit Memphis - financieel weinig teruggezien van de impact van Otis en zijn songs. Het was vooral het grote label Atlantic die dankzij een legendarisch slechte deal verdienden aan de onweerstaanbare stem van Otis. Een mooi voorbeeld van een label dat vooral aandacht had voor de muziek en minder voor de zakelijke kant. Daarom is deze compacte Best Of-LP uit mijn platenkast uitgekomen op Atlantic en niet op Stax zoals het had gemoeten. Misschien dat de aandacht voor de docuserie ook weer de gepaste erkenning voor vele prachtige muziek die Stax Records heeft voortgebracht.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee tweets uit het archief in een nieuwe context van de afgelopen maand.
Meer recensies uit mijn archief via mijn Twitter/X-profiel.
LEESLIJST
Tot slot, enkele artikelen uit de (geschreven) media die ik van harte aanbeveel.
De dood van producer en muzikant STEVE ALBINI kreeg veel aandacht in de media, zoals deze In Memoriam bij Pitchfork.
De ‘beef’ tussen rappers KENDRICK LAMAR en DRAKE begint nu echt uit de hand te lopen. Gelukkig is er deze handige reconstructie van 3voor12.
De Eurovisie-diskwalificatie van JOOST KLEIN zorgde voor hoog opgelopen emoties over de wereld. Een heldere reconstructie is er nog niet, maar wel dit opiniestuk op Joop.
‘The band you love to hate’. Dat is NICKELBACK. Maar hoe deze Canadezen zo gehaat zijn geworden, vertelt deze analyse van NRC.
Afsluitend, BILLIE EILISH maakt zich druk om vuil vinyl. Dat is wel terecht, zo blijkt uit dit verhaal van de Volkskrant over het milieuvervuilende productieproces van het zwarte goud.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #40 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out