Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand juli. Deze nieuwsbrief elke 1e van de maand in je mailbox? Abonneer je via onderstaand knop.
Er was afgelopen maand werkelijk geen ontkomen aan. De grootste popartiest van het moment deed het hoofdstedelijke voetbalstadion aan en veroorzaakte wat ze tijdens elke tussenstop van haar gigantische wereldtournee losmaakte: een onovertroffen hype van onvoorwaardelijke fanliefde, Amerikaanse commercie en ongekende media-aandacht. The Eras-tour van de 34-jarige TAYLOR SWIFT is een wereldwijd fenomeen dat ook Amsterdam en de rest van Nederland op zijn kop zette. De singer-songwriter uit West Reading, Pennsylvania, notabene vernoemd naar James Taylor, is bezig aan een mondiale veroveringstocht die zijn gelijke niet kent. Swift had, net als in andere steden, makkelijk meer dan drie keer de Johan Cruijff Arena kunnen uitverkopen. Ik volgde van de zijlijn hoe Taylor als een persoonlijke vriendin haar leger van Swifties - de geuzennaam van de vele, zeer betrokken fans - meenam door een 3,5 uur (!) durende show door haar eigen tijdperken die ze sinds haar debuut in 2005 heeft opgebouwd. Dat volgen ging overigens bijzonder eenvoudig want alle (nieuws)mediakanalen hadden besloten dat ze niet om Tay-Tay heen konden. Terecht wel, want mevrouw Swift is behalve een muzikaal ook een media-fenomeen. De video’s en artikelen waarin ze werd geduid waren talloos: haar succes, de gekte rond de adoratie van de Swifties, alle rituelen rond haar persoon, wat het betekent om een Swiftie zijn en natuurlijk ook een OOR-concertverslag van de eerste, unaniem als zeer indrukwekkend beoordeelde Arena-avond. Het was werkelijk een media-stortvloed. Het leukste Taylor Swift-verhaal kwam van Menno Pot die samen met zijn Swiftie-dochter een van de concerten gezocht. En overstag ging. Het was voor iemand als ik die haar zeer terloops volgt echt een openbaring. En ik kreeg ook opeens de geest: ik wilde snappen wat deze enorme aantrekkingskracht van Swift inhoudt. En ook waarom het niet eerder bij mij binnenkwam? Dit is notabene een artiest waaraan wetenschappelijke studies, een wekelijkse podcastserie en vele (blijkbaar matig geschreven) boeken aan zijn gewijd. Het was tijd dat in de rabbit hole te duiken die het leven en werk van Taylor Swift heet.
Deze rabbit hole (pun intended) is overigens een heel diepe. Want voor een 34-jarige heeft Taylor Swift een best groot oeuvre - mede dankzij haar rerecordings van eigen werk, lang verhaal - en dan zijn er nog de docu’s en liveregistraties. Natuurlijk was ik enigszins bekend met haar liedjes. Ik wist dat ze als jonge countryzangeres via Nashville een stap maakte naar de popwereld. Shake It Off vond ik in 2014 een prettig popliedje en daarna vielen mij de vele albums (10 in 10 jaar), al het nieuws rond haar privéleven en haar impact op het leven van met name vrouwelijke millennials op. Ook om mij heen hoorde ik haar naam steeds vaker, maar als ik haar albums scande hoorde ik vooral prettig in gehoor liggende liedjes met persoonlijke teksten over haar (liefdes)leven. Na een redelijke uitgebreide duik in haar leven en werk - met dank aan De Taylor Swift Podcast voor de betere beschouwingen - ben ik wel bijgedraaid. Taylor Swift heeft een eenzame hoogte bereikt, met grote dank aan de Swifties. De Eras-show zoals je die op Disney+ kunt zien moet wel een mijlpaal in de muziekgeschiedenis zijn. Zo groots, zo theatraal, zo knap gemaakt zag je het nog niet. Je kijkt je ogen uit en als performer is Swift echt veelzijdig, per era een ander verhaal. De vergelijking met David Bowie of Madonna doet opgeld, echter zijn deze personages dichterbij de artiest zelf. Zoals ze een stadion het gevoel van klein feestje geeft is echt heel bijzonder. Maar ook uitgekiend en strategisch. Niet voor niets verdient ze met deze tour en de bijbehorende merchandise absurde bedragen. Is ze echt met deze onderneming de 154e economie van de wereld? Ze blijft Amerikaanse en Taylor is in alle opzichten een ‘all American girl’ - zeker met hun nieuwe boyfriend die een footballster is. En de muziek? Ik voel het nu beter dan eerst. Ook vanwege alle verhalen en theorieën die er achter zitten. Ook heel slim, maar het werkt wel. Ik blijf haar geen betere zangeres dan Beyoncé of Adèle vinden. Ze is wel een entertainer die door de countryroots en haar songwriting iets bijzonders heeft. Inhoudelijk blijft het voor mij behelpen, maar ik ben ook geen vrouwelijke millennial die zich kan verplaatsen in haar levensfases. Als volwassen man met gezonde muzikale nieuwsgierigheid valt er genoeg te ontdekken als je het wilt. Mijn favoriete era? Toch 1989. Een conversie tot Swiftiedom zit er echter niet in. Maar misschien dat Taylor nog een grootse muzikale truc achter de hand heeft die mijn scepsis zal verdrijven.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: Everything and Nothing van SOFT PLAY
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: Brat van CHARLI XCX
mijn nieuwkomer van de maand: ELLIS-D
mijn volgende concert: het MISTY FIELDS-festival
de mooiste coversong uit de playlist: Days (The Kinks) van KIRSTY MACCOLL
de minst zomerse song uit de playlist: Twenty Four Hours van JOY DIVISION
de song uit de playlist die me elke keer weer vrolijk maakt: Brimful of Asha van CORNERSHOP
de (her)ontdekte artiest van deze maand: de superieure drieminutenpop van SUPERGRASS.
FLAVOR OF THE MONTH #49
Geen idee hoe het komt maar de nieuwe Flavor-playlist is de rijkst gevulde ooit. Ja, ik houd het bij (in een spreadsheet). 134 nummers die 9 uur van je tijd nemen. Blijkbaar was juli 2024 een vruchtbare maand waarin ik dus veel mooie of opvallende liedjes heb gehoord. Wederom relatief weinig nieuw werk - het is nog steeds zomer in de muziekindustrie - maar wel veel muziek die knipogen naar jazz en aanverwanten. Dat is voor mij minder opmerkelijk, aangezien de afgelopen jaren die muziek steeds meer begint te ontdekken. Misschien heeft North Sea Jazz 2024 ook wat bijgedragen. Daar was ik zelf niet, maar dankzij mijn partner die er wel bij was kreeg ik toch veel moois mee via haar. Namen die nog niet kende als JASON MORAN, CORTO.ALTO en ROBOHANDS of REBECCA VASMANT en meer gearriveerde namen als NATHANIEL RATECLIFF, BADBADNOTGOOD, SAMPHA of wijlen ALICE COLTRANE. De meeste jazzpuristen zien dit overigens niet als echte jazz. Dat is misschien nou net wat ik zo aantrekkelijk vind aan deze muziek die zo vrij en grenzeloos is.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Zodra de temperatuur stijgt kom ik vroeg of laat bij Braziliaanse popsongs uit de jaren 60 en 70 uit. De licht swingende, prachtig gearrangeerde zwoele songs van MILTON NASCIMENTO, GILBERTO GIL of CAETANO VELOSO zorgen voor precies de juiste ontspannen stemming die bij dit weer past.
Al jarenlang staan mijn juli’s in het teken van de drieweekse uitputtingsslag op de racefiets door Frankrijk. De TOUR DE FRANCE inspireerde oud-wielrenner en journalist John de Braber om voor Excelsior Recordings een playlist met fietsliedjes samen te stellen.
Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2024 (klik hier voor de tracks van 2024-playlist) en de betere pas verschenen albums en ep’s (klik hier voor de albums van 2024-playlist) van het moment op Spotify. Abonneer je om elk weekend alle updates te krijgen.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warme kijk- en/of luistertips.
Het jaar 1959 was in muzikaal opzicht bijzonder belangrijk. In deze geslaagde (wat oudere) BBC-muziekdocu wordt verteld hoe vier albums uit dat jaar de jazz veranderden.
De podcast WHO KILLED THE VIDEO STAR - THE STORY OF MTV vertelt het verhaal van de opkomst en ondergang van de muziekzender.
Nogmaals een tip uit de podcast Jazz Changers. De te vroeg overleden J DILLA wordt aangehaald als iemand die de moderne jazzsounf veranderde. Deze korte docu van Vox hoe de invloedrijke producer zijn unieke sound uit zijn Akai MPC3000 toverde.
Eén van de uitschieters op het Down The Rabbit Hole-festival was blijkbaar YARD ACT. De Noord-Engelsen ontwikkelen zich snel, ook in hun muziek. Ook deze bijzondere videoclip wil ik jullie niet onthouden.
UIT DE KAST
Wat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De LP Submarine Bells van THE CHILLS uit 1990.
Terwijl ik beig was met het uitwerken van de volgende editie van deze rubriek - ik had Springsteens Nebraska uit de kast getrokken - las ik het bericht dat Martin Phillips aan de andere kant was overleden. Phillips was de frontman van de Nieuw-Zeelandse band THE CHILLS die ik leerde kende door het album Submarine Bells. De single Heavenly Pop Hit maakte me nieuwsgierig naar deze band en het was de start van een bijzondere duikeling in een rabbit hole dat de Dunedin-scene bleek. Phillips maakte destijds knappe indiepopliedjes met een altijd verrassende melodie. Hij maakte halverwege de jaren 80 deel uit het Flying Nun-label dat met geweldige bands als THE VERLAINES, THE CLEAN en SNEAKY FEELINGS die elk hun eigen variant van psychrock en garagerock maakten. In 1990 was The Chills alweer verder geëvolueerd naar een groepsgeluid met meer ruimte voor toetsen, koortjes en het uit duizenden herkenbare stemgeluid van Phillips. Op Submarine Bells staan elf prettig afwijkende popliedjes die vaak een licht melancholische inslag hebben. Het felle van hun eerste jaren zijn ze wel wat kwijt, maar songs als Part past Part Fiction of Effloresce and Deliquesce nestelen zich meteen in je hoofd. Op een of andere manier heb ik Phillips en zijn band nooit live kunnen zien. Vorig jaar waren ze vlakbij in het Nijmeegse Doornroosje en nu heb ik enorm veel spijt dat ik ze ben misgelopen.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee tweets uit het archief in een nieuwe context van de afgelopen maand.
Meer recensies uit mijn archief via mijn Twitter/X-profiel.
LEESLIJST
Tot slot, enkele lezenswaardige verhalen uit de (geschreven) media die ik van harte aanbeveel.
In een serie artikelen over 1999 blikt de Volkskrant in dit verhaal terug op p2p-dienst NAPSTER die de muziekindustrie op zijn kop zette. de Volkskrant
Haar shows op North Sea Jazz vielen tegen vanwege ziekte. Toch is dit NRC-profiel van MESHELL NDEGEOCELLO fijn leesvoer.
Typisch human interest-artikel van het AD over een man die bijna alle Top 40-blaadjes in zijn verzameling heeft. Bijna allemaal, behalve die ene.
Ik ben inmiddels om en zie hoe goed CHARLI XCX’s Brat is. De zomer is ondertussen omgedoopt tot de Brat Summer. Of toch niet, Pitchfork?
Tot slot, een beetje leedvermaak. The Guardian zaagt de nieuwe KATY PERRY-single onder de enkels af. En terecht! Sorry Katy.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #42 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out