Do it yourself - Wat als je zelf de festivalaffiche mag samenstellen
Bart's Flavor of the Month #41
Jouw maandelijkse overload van muzikale tips en ontdekkingen, overpeinzingen, playlists, linkjes, nieuwe favoriete muziek en mijn muzikale maand juli.
WELKOM OP FLAVORFEST 2024!
De festivalzomer is in full swing. PINKPOP is net achter de rug, binnenkort volgen DOWN THE RABBIT HOLE, NORTH SEA JAZZ en ROCK WERCHTER. T - terwijl ik dit schrijf zit ik met een schuin oog naar het BBC-verslag van GLASTONBURY 2024 te kijken. Het lijkt wel of elk weekend voor iedereen wel een festival te bezoeken is. En dat is ook zo. Zelf was ik present bij mijn 10e editie van BEST KEPT SECRET, het relatief kleine festival in Hilvarenbeek. Na drie dagen, 20km lopen per dag en tientallen live-acts zat ik op weg naar huis te denken: hoe tof zou het zijn als je zelf een festival kunt programmeren? Dat slaat de verbeelding al snel op hol. Het idee om zelf een perfecte festivalaffiche samen te stellen - niet gehinderd door beschikbaarheid of budget, maar wel met beschikbare namen dus geen Beatles of Nirvana - is een geweldig gedachte-experiment. Het mooie is dat je de zeer realistische risico’s en irritante bijzaken uit de weg kunt laten. Al zijn het wel zaken waar je ook als denkbeeldige festivalprogrammeur over kunt nadenken. Op bepaalde zaken zoals het weer, commercieel succes, de bezoekers die je trekt en de beschikbaarheid van de bands heb je geen invloed. Maar je kunt wel een idee vormen over de identiteit van een festival, de filosofie en de opzet. Pinkpop 2024 kreeg uit zekere hoek kritiek over de line-up, journalist Peter van der Ploeg schreef een essay over de teloorgang van dat festival, er zijn klachten over de festivalprijzen van de tickets en het bier en veel festivals hebben financiële problemen. Festivals zijn natuurlijk de afgelopen jaren enorm veranderd. Niet alleen het aanbod is verveelvoudigd, maar ook de festivals zelf zijn veranderd. Ik schreef 30 jaar geleden een artikel over Pinkpop 1994: ze hadden dat jaar een geweldige line-up, maar het duurde geen compleet weekend en er waren twee podia, geen foodtrucks of aankleding, en al zeker geen nachtprogramma. Sindsdien is het concept van een festival verder geëvolueerd naar een mini-vakantie met een overload aan entertainment en ervaringen. Dat smaakt naar meer voor het gewillige publiek, want dat geeft zich volledig over aan de veelvoud aan festival. Voor iedereen is 30 jaar later wel een eigen festival gecreëerd. Het is een industrietak geworden. Dat is enerzijds geweldig, maar de keerzijde is nu ook voelbaar.
Oké, terug naar het gedachte-experiment. Ik kruip in de huid van een festivaldirecteur en mag programmeren wie en wat ik wil. De eerste editie van FLAVORFEST, want dit festival is natuurlijk een verlengde van mijn playlist. De eerste stap is vanzelfsprekend de filosofie van het festival. Op Flavorfest staat de muziek centraal (van en voor liefhebbers, geen wannabe’s), het is een bescheiden, overzichtelijk festival met maximaal drie podia, er is geen ruimte voor Glastonbury-achtige nevenprogrammering en er wordt gestreefd naar zo laag mogelijke impact op natuur en milieu. Dan de identiteit: de line-up is een weerspiegeling van de smaak van de programmeur (en dus de playlist). De acts die worden uitgenodigd komen uit alle muzikale windstreken, alles kan als het maar live overtuigend is en geen vervelende mensen zijn. We doen niet aan mega-acts, wel geven we ruimte aan jonge opkomende namen. De line-up is een uitgebalanceerde mix van jong en oud, alle genders, allerlei genres en alle nationaliteiten. Op zondag staat er net als op Glastonbury een legacy-act voor en breed publiek. De locatie bevat zowel groen als water. De afsluiter op zondag is altijd een dj die het publiek tot 12u laat dansen in de geest van het festival. Dat is de identiteit van Flavorfest en daar houden we ons aan. Maar dan, de namen en rugnummers. Sowieso RADIOHEAD na dit Pinkpop-interview. Flavorfest gaat ingewikkeld niet uit de weg. Verder draait het om energie en eigenwijsheid dus wat denk je van: LCD SOUNDSYSTEM, IDLES, UNDERWORLD, FONTAINES D.C., NICK CAVE, PJ HARVEY, BJÖRK, QOTSA, KRAFTWERK, TOOL of WILCO. Maar niet allemaal tegelijk op een affiche. Verder persoonlijke favorieten als ROBYN, BIG THIEF, SLOWDIVE, CHARLI XCX, PHOENIX, MICHAEL KIWANUKA, TURNSTILE, NADINE SHAH of ALVVAYS. Dat wordt dus puzzelen. Natuurlijk enkele goede nieuwe jazz-groepen, een reggae-act, het mysterie ARTHUR VEROCAI uit Brazilië, punk, country-rock, wat AOR-rock, een verstilde zondagochtend-act… en veel nieuwe bands die je in de playlist kunt vinden. Dit gaat me nog slapeloze nachten bezorgen, merk ik nu. En - heel belangrijk - alles moet betaalbaar zijn, zodat ook echt iedereen en van alle leeftijden kan komen. En die camping wordt gezamenlijk opgeruimd. Geen idee of ik een goede festivaldirecteur zou zijn, maar dit leest als een mooi festivalweekend. Voor mij in ieder geval. Als ik het zo lees komt Flavorfest eigenlijk ook best wel overeen met de 10 edities van Best Kept Secret. Geen wonder dat het al jaren zo goed klikt met dat festival.
STAND VAN ZAKEN
mijn favoriete nieuwe song van deze maand: Favourite van FONTAINES D.C.
mijn favoriete nieuwe album van deze maand: Scream From New York, NY van BEEN STELLAR
mijn nieuwkomer van de maand: PETER BIBBY
mijn volgende concert: KING HANNAH in Eindhoven
de ultieme festivalsong uit de playlist: Murder On The Dancefloor van ROYEL OTIS
de voetbalsong uit de playlist: The Name Of The Game van THE FANS uit 1986
de vreemdste coversong uit de playlist: Sweet Child O’ Mine van LUNA uit 1999
de (her)ontdekte artiest van deze maand: LCD SOUNDSYSTEM.
FLAVOR OF THE MONTH #48
De verhouding tussen nagelnieuwe songs en minder recent werk is deze editie van de maandelijkse playlist helemaal ‘out of sync’. Dat komt doordat de zomerse dip in nieuwe releases echt wel merkbaar is. Maar ook omdat ik op het Best Kept Secret-festival in drie dagen tijd heel veel leuke muziek heb gezien en gehoord. Naast bekende ‘grote’ namen als PJ HARVEY, ST VINCENT, PAOLO NUTINI, JUSTICE en SLOWDIVE die met hun shows indruk maakten is BKS bij uitstek het festival om nieuwe muziek te ontdekken. In de editie van dit jaar waren met name TEXOPRINT (postpunk uit NL), THE MARY WALLOPERS (Ierse feestfolk), NÉOMI (singer-songwriter uit NL) en HIQPY (gitaren uit NL) die ik voor het eerst live zag. Die vind je dus ook terug in de playlist, behalve Hiqpy want hebben nog steeds geen song op Spotify staan. Da’s ook een stoer statement ergens.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
Het overlijden van de Franse icoon FRANÇOISE HARDY (1944-2024) leidde weer naar meer aandacht voor de periode van de YÉ-YÉ met opvallend veel zogenaamde ‘zuchtmeisjes’ en geweldige Franstalige 60s-pop.
In de vorige Flavor klaagde ik nog over de regen. Nu lijkt het eindelijk ZOMER te zijn geworden. Daar horen ook zomerse liedjes bij, die in deze Perfects-playlist fraai door Norbert Pek (Top 2000, 3voor12) zijn verzameld.
Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2024 (klik hier voor de tracks van 2024-playlist) en de betere pas verschenen albums en ep’s (klik hier voor de albums van 2024-playlist) van het moment op Spotify. Abonneer je om elk weekend alle updates te krijgen.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warme kijk- en/of luistertips.
Een tip van vaste lezer Anne: het YouTube-kanaal Middle 8 maakt interessante video’s over muzikale onderwerpen als King Gizzard en de staat van hiphop. Deze over DANCEPUNK (of punkfunk, zoals u wilt) leidde weer tot een LCD Soundsystem-opleving bij mij.
Die had ik even niet verwacht. Op Pinkpop toonde 90s-legendes JANE’S ADDICTION dat een reünie (zie vorige nieuwsbrief) ook overtuigende concerten kan opleveren. Het kan dus wel degelijk.
Een nieuw seizoen van BLAUWE M&M’S is weer gestart. De podcast met fantastische achter de schermen-verhalen. Deze aflevering over ‘sterren in de studio’ is erg aan te bevelen.
Het beste tv-serie is natuurlijk Later… with Jools Holland. Het nieuwe seizoen is net afgelopen, maar op YouTube kun je veel live-optredens terugkijken. Zoals deze van de onvolprezen NADINE SHAH.
UIT DE KAST
Wat trek ik deze maand uit mijn platenkast? De LP The Hissing Of The Summer Lawns van JONI MITCHELL uit 1975.
In mijn vorige Flavor-nieuwsbrief tipte ik al de Jazz Changers-podcast. Een beetje verbaasd begon ik laatst aan aflevering 7 over Joni Mitchell. Wat doet Joni in een jazz-podcast? Dat werd snel opgehelderd en daar ben ik de makers dankbaar voor. Want binnen no time zat ik in het enigszins ondergewaardeerde werk van de Canadese singer-songwriter uit de jaren 70. Het algemene beeld van Joni Mitchell is dat van de blonde folkie met akoestische gitaar die Woodstock bezingt. Maar dan ga je voorbij aan de bijzondere ontwikkeling die ze daarna doormaakte, inclusief de invloed van jazz. The Hissing Of The Summer Lawns uit 1975 is haar tweede album waarop ze een nieuwe koers insloeg en veel samenwerkte met jazz(rock)-musici als Larry Carlton (gitaar) en Joe Sample (piano). Het album is bepaald niet haar meest succesvolle en aanvankelijk kreeg de plaat ook negatieve kritieken. Als je de 10 songs bijna 50 jaar later terugluistert, valt op hoe modern - en dus niet typisch 70s - ze klinken. Joni experimenteert volop met electronica, zoals synthesizers en sampling, en songstructuren. De toonzetting is ontspannen en jazzy, terwijl haar teksten weer compacte verhalen over vrouwen en hun ervaringen bevatten. In allerlei opzichten is dit album een ongewone, gewaagde afslag voor Mitchell. Naast groovy, prachtig gezongen songs als In France They Kiss On Main Street en Don’t Interrupt The Sorrow waagt ze zich aan Afrikaanse ritmes in The Jungle Line. Alles aan Hissing ademt avontuur en vrijheid. Geen wonder dat PRINCE, KATE BUSH en BJÖRK hun liefde voor deze songs hebben uitgesproken. Joni was in 1975 haar tijd ver vooruit.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit de jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter (of X zoals het nu heet) te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee tweets uit het archief in een nieuwe context van de afgelopen maand.
Meer recensies uit mijn archief via mijn Twitter/X-profiel.
LEESLIJST
Tot slot, enkele artikelen uit de (geschreven) media die ik van harte aanbeveel.
Nog niet aan het nieuwe album Brat toegekomen, maar iedereen schreeuwt dat dit de zomer van CHARLI XCX wordt. The Guardian legt uit hoe dat zit.
Aardige serie van de Volkskrant over VOETBALLIEDJES die je dezer dagen volop bij het EK voetbal kunt horen. Dit verhaal over het ‘olé olé olé’ is het leukst.
Whatever happened to PINKPOP, zo vraagt Peter van der Ploeg van de NRC zich aan in aan aanloop van Pinkpop 2024. Hij verwoordt het prachtig in dit essay.
Misschien iets voor de volgende nieuwsbrief: Menno Pot van de Volkskrant over de magie van TAYLOR SWIFT die binnenkort Amsterdam onveilig maakt. Hij legt geduldig uit in dit artikel, samen met zijn Swiftie-dochter.
Tot slot, de comeback van shoegazers SLOWDIVE pakt verrassend goed uit. Hun show op Best Kept Secret was weer overdonderend. 3voor12 interviewde vorig jaar de band die heel openhartig was in dit stuk.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #41 uit. Graag tot volgende maand. Ben je enthousiast en geabonneerd, deel em dan ook met gelijkgestemden via deze button.
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot THE POSIES nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it’s gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out